Hej, hej.
Z serii: rozkminy Flames o polskości, patriotyzmie i rasizmie.
Zacznijmy od tego, że nie rozumiem rasizmu. Po cholerę ktokolwiek miałby być rasistą? Po cholerę przejmować się kolorem skóry? Bardziej zrozumiałymi konceptami są zdecydowanie szowinizm narodowy lub wszelkiego rodzaju -izmy, np. antypolonizm (polanofobia), rusofobia, germanofobia itp., ze względu na historię różnych państw, konflikty społeczne, które trwają od wieków czy różnice w mentalności itp. To jest jak najbardziej zrozumiałe, nie można się dziwić, że Poalcy są negatywnie nastawieni do Rosjan po tym, co nam wielki brat ze wschodu zrobił (i teraz robi Ukraińcom). Nie namawiam ludzi do dyskryminacji Rosjan, broń Boże! ale sama rozumiem obawy (w przypadku Rosjan, jak najbardziej uzasadnione sytuacją polityczną na świecie). To samo znacznie bardziej zrozumiałe są obawy religijne, w końcu muzułmanizm ma więcej radykalnych odłamów, które były groźne dka społeczeństwa (aikada, święta wojna itp.) niż taki buddyzm.
Rasizm jest jednak bez sensu i jest przede wszystkim kontrproduktywny — zamiast integrować społeczeństwo pod jedną tożsamością np. Polacy, dzielimy się na tych bardziej polskich i mniej polskich. Jeżeli jako Polacy chcemy przetrwać z własną kulturą i tożsamością, ISTOTNE jest, by jak najszybciej integrować osoby o innych kolorach skóry do polskiego społeczeństwa, aby jak najszybciej uznawali się za Polaków (albo mieli dwie ojczyzny). Podkreślanie ich inności ze względu na kolor skóry jest zwyczajnie głupie. Dyskryminacja nie sprawi, że takie osoby się wybielą, wybielą się ich potomkowie, którzy w pełni zintegrują się w polskie społeczeństwo. Za to Polakami mogą stać się znacznie szybciej, bo narodowość to osobiste odczucie, a im więcej prawdziwych patriotów, którzy kochają Polskę i będą z tego dumni, tym lepiej dla nas, bo zapewni to nam przetrwanie jako naród.
To samo tyczy się osób o obcym pochodzeniu, którzy nie mają innego koloru skóry, a którzy w Polsce mieszkają od dziecka albo nawet obcokrajowców, którzy tu imigrowali. Uznawanie Ich za "mniej" Polaków, bo nie mają polskich korzeni, jest idiotyzmem — nierzadko w naszej historii najwięksi patrioci mieli obce korzenie (ta, większość Polaków ma teraz pewnie obce korzenie, ja mam niemieckie i duże prawdopodobieństwo jest, że i białoruskie, bo moi pradziadkowie pochodzili z Białorusi). Chcecie dowodu? Jan Matejko (ojciec Czech, matka z rodziny polsko-niemieckiej), Julian Tuwim (polski Żyd albo raczej żydowski Polak), Fryderyk Chopin (ojciec Francuz), Adam Mickiewicz (pochodził z Litwy, a Polskę i Litwę kochał, choć dla niego to było jedno), Kazimierz Wierzyński (służył w armii polskiej, pierwsze, co zrobił, to gdy skończył 18 lat, zmienił niemieckie nazwisko na spolszczoną wersję), Rubinstein (polski Żyd, który gdy zobaczył, że na konferencji ONZ nie było polskiej flagi i polskiej delekacji, tak się wkur.wił, że wbrew zasadom zagrał Mazurka Dąbrowskiego), mam dalej wymieniać?
Jest jedna rzecz, która definiuje, kto jest bardziej lub mniej Polakiem, nie są to wszakże kolor skóry ani pochodzenie, są to patriotyzm, chęć rozwijania siebie i kraju na lepsze, angażowanie się w polską kulturę i społeczeństwo oraz całkowite przeciwieństwo tych cech — ojkofobia, czyli nienawiść do własnego państwa.
Proszę, zadajcie sobie bardzo ważne pytanie: chcecie zmieniać Polskę na lepsze czy chcecie się jej wyrzec? Jesteście Polakami czy tylko macie polskie obywatelstwo?
Warto odpowiedzieć sobie na to pytanie, by wiedzieć, czego tak naprawdę chcecie. Jeśli nie utożsamiacie się z Polską, tylko na nią narzekacie, macie gdzieś, czy zmieni się na lepsze czy nie, to radzę ją opuścić — będziecie przynajmniej szczerzy ze swoim sumieniem. Jeśli jednak uważacie swój dom, nie czekajcie — bo to wy tworzycie nowe społeczeństwo, które musi się jeszcze wiele nauczyć.