Dobra, ale zawsze gdy słyszę tą straszną historię nie wiem czemu, ale zaczynam cieszyć mordę.
Herper28
Zauważyłem, że mój syn gra w Minecraft na komputerze.
-Możesz na chwilę zatrzymać?
-Znowu masz zamiar opowiadać mi te denne historie?
-Zawsze myślałem, że lubisz moje historie.
-One były straszne gdy miałem sześć lat, teraz to one nawet nie wzbudzają zainteresowania we mnie.
Zawsze opowiadałem straszne historie dla mojego syna, był to mój sposób na nauczenie go czujności i działania odpowiednio w różnych sytuacjach. Samotni rodzice tacy jak ja muszą sobie jakoś radzić.
-Pewnego dnia do chłopca o imieniu Collen napisał użytkownik pod nazwą Herper28- zacząłem-pisali, wymieniali się zainteresowaniami. Po tygodniu znajomości Herper wysłał Collenowi 7 kryształów. To był naprawdę hojny prezent. "Wiesz, zbliżają się twoje urodziny, a chciałbym ci coś wysłać. Możesz podać mi swój adres?" Napisał pewnego dnia Herper. "No jasne, tylko obiecaj, że nikomu go nie zdradzisz". Uważasz, że podanie adresu przez Collena było dobrą decyzją?
Mój syn przecząco pokręcił głową.
– Collena męczyło poczucie winy. Wiedział, że kara za podanie adresu będzie duża, ale czyste sumienie jest tego warte. Tego wieczoru postanowił powiedzieć rodzicom. Usłyszał kroki ojca. "Tato?". W uchylonych drzwiach pojawiła się głowa jego taty. "Tak synu?". Collen wiedział, że coś jest nie tak. Twarz taty wyglądała inaczej, inaczej brzmiał jego głos. "Mamo?" Pod głową jego ojca, pojawiła się głowa jego rodzicielki. "Synku, kiedy zamierzałeś nam powiedzieć, że podałeś nasz adres użytkownikowi Herper28? On nie jest dzieckiem. Zabił mnie i tatę tylko po to, by spędzić z tobą trochę czasu". Wtedy drzwi się otworzyły, a chłopak ujrzał mężczyznę w przemoczonym płaszczu. Wyciągnął on nóż i zaczął iść w kierunku chłopca.
Mój syn siedział wtulony w poduszkę. Chyba wiedział, że historia dopiero się rozkręca.
– Po kilku godzinach Collen był już martwy. Jego krzyki zmieniły się w ciche skomlenie. Oprawca usłyszał płacz dziecka z innego pokoju. Nigdy nie zabił tak małego dziecka. Wyciągną nóż z ciała i zaczął iść w kierunku pokoju, z którego dochodził dźwięk. Podniósł dziecko i poszedł do innego pomieszczenia, by mieć lepsze światło. Gdy ujrzał niemowlę zmienił się całkowicie, a dziecko się do niego uśmiechnęło. Postanowił zabrać go do domu i wychować jak swoje. Nazwał chłopczyka William.
Mój syn cały drżał.
-Tato, ale ja mam na imię William.
-Tak, przecież sam ci je nadałem.
William pobiegł do pokoju. Chyba polubił moją historię.

To jest klasyk. Nie wiem czy dobrze napisałam, bo pisałam z pamięci.

Dobranoc :>