Napiszcie mi swoje zdanie na temat Dumbkedore’a, chodzi mi oczywiście o Albusa.
Potrzebuje tego do Dziedziczka Salazara, bo tam będzie ważny wątek ze Starym Dropsem

Uwaga tutaj prolog/wprowadzenie do nowego jednoczęściowego opowiadania. Kto ma jakiś pomysł na tytuł niech napisze, błagam…
***

Księżyc rzucał bladą poświatę na metalowy dach starej szopy, która odbijała się i przedzierała przez zasłonięte zasłony okna. Właśnie kończyłam odrabiać pracę domową, gdy na zegarze wybiła północ. Zamarłam, jednak po chwili pisałam dalej rozprawdę na lekcje. Kątem oka spojrzałam na ścianę, na której wisiał kalendarz, w którym przy datach były narysowane pół księżyce oraz pełne, czyli kiedy była pełnia. Przy 22 paźdernika, czyli dzisiejsza data, zaznaczone było, że dzisiaj pełnia. Odłożyłam książkę i wymknęłam się na palcach z pokoju. Na korytarzach rezyncji Williams’ów panował pół mrok, lecz to nie był dla mnie problem, gdyż doskonale widziałam w ciemnościach. Jak najciszej stąpałam po stopniach granitowych schodów, by nie obudzić rodziców, którzy spali w sypialni zdajdującej się trzy drzwi dalej.
-Jacob… -złapałam delikatnie brata za ramię, by po chwili ujrzeć jego żółte ślepia.
-Odsuń się. -syknął
-Nie.
-Odsuń się. -powtórzył. -Proszę. Nie chcę ci czegoś zrobić.
-Nie zrobisz. Zaufaj mi. -wtuliłam się w- niego, chowając twarz w zagłębieniu jego szyi.
-Zabij mnie. -rozkazał, a ja poczułam jak zamieram z szoku.
-Żartujesz? -spytałam, a widok mi się rozmazał. Pokręcił przecząco głową. -Nie, Jacob. Wyjdziesz z tego, przeżyłeś już tyle pełni, że uda ci się przetrwać kolejną…
-W to nie wątpię. -zaśmiał się ukazując długie, ostre kły. Spojrzałam na niego zdezorientowana. -Ja przetrwam, ale ty już niekoniecznie.
-Jacob… Co ty chcesz…-nie dokończyłam, bo poczułam wbicie czegoś w moją szyję. Chwilę potem widziałam już tylko ciemność…