Dobry wieczór wszystkim
Sorry że piszę o tej godzinie ale mam pewną rozkminkę.
Rasizm jest głównie kojarzony jako całkowity brak tolerancji i agresją wobec danej religii lub koloru skóry, ale skoro świat się zmienia to czy sposób traktowania grup społecznych takich jak lgbtq jest formę rasizmu?🤔
Na ten czas sam nie wiem
✨Życzę wspaniałych snów Dobranoc✨

✨️Witajcie przyjaciele✨️
Nie wiem co prawda jak wam dzień minął, ale dla polepszenia wam humoru chciałbym podzielić się z wami dzisiejszą przygodą.
Kiedy czekałem na dworze kolejowym na swój pociąg spotkałem pewną kobietę. Poprosiła mnie abym popilnował jej rzeczy bo musi kogoś poszukać. Były to 3 walizki i 2 plecaki co oznaczało że przyjeżdżają z daleka. Była całkiem miła i wydawała się przestraszona więc się zgodziłem.
Po jakimś czasie wróciła nieco zmęczona i podziękowała mi że upilnowałem jej rzeczy po czym powiedziała że przyjechała z Holandii z mężem którego szukała bo po drodze upił się i nie wie gdzie się szlaja.
Było to trochę śmieszne ale też bardzo przykre bo mógł wpaść nieświadomie pod auto lub pobić się z kimś. Proponowałem jej aby poszła do ochroniarzy dworca żeby jej pomogli bo łazili po całym terenie dworca więc może któryś go widział.
Dokładnie po chwili sam przyszedł. Po jego stanie łatwo było stwierdzić że był w pół trzeźwy. Podziękował mi że zechciałem pomóc jej żonie i proponował mi puszkę piwa. Odmówiłem mu bo gdybym wrócił do domu w podobnym stanie (do czego zwykle wystarczały 2 butelki) to rodzice zabiliby mnie w gorszy sposób niż ukrzyżowanie. Przestał napierać dopiero kiedy ochroniarz podszedł upomnieć go że nie wolno spożywać alko w takich miejscach.
Czekałem na pociąg jeszcze jakieś pół godziny bo taki był wtedy rozkład. Tymczasem ten typ nieco ochłoną więc podszedł znowu żeby mnie przeprosić za swoje zachowanie. Tłumaczył że ma problem z alko z powodu złych relacji ze resztą swojej rodziny z którymi nie rozmawiał od kilku lat bo pracował w Holandii za grosze a teraz została mu tylko żona.
Próbowałem go pocieszyć. Mówiłem że wszystko można naprawić, bo Jezus jest z nami i uleczy nasze rany i tego podobne. Ale ten zaczął płakać. Twierdził że najbardziej brakuje mu jego syna (ponoć nigdy nie nazwał go ojcem). Jego żona jedynie siedziała obok i słuchała to wszystko. Co chwile proponowała mu przejść się lub coś zjeść ale ten już całkowicie się rozgadał. Musieliśmy skończyć rozmowę bo inaczej uciekłby mi pociąg. Na pożegnanie powiedział mi jeszcze że nie powinienem się zmieniać bo według niego jestem dobrym człowiekiem którego świat jeszcze nie zniszczył. To było miłe ale szkoda mi tej dwójki.