„Rozdroża wystawiają ludzi na próbę.

Był to jeden z wiosennych miesięcy. Jeszcze nie gorąco ale już na tyle ciepło, aby skutecznie odgonić ostatnie wspomnienia zimy, które odeszły wraz z ostatnimi smętnymi kupkami topniejącego śniegu. Wciąż jednak zmierzch zapadał dość szybko. Na tyle szybko, by zaskoczyć nieostrożnych podróżujących i wpędzić je w kłopoty. W tych czasach ludzie żyli za dnia. Noc należała do innych i z tego względu nikt po zapadnięciu zmroku nie ruszał się z domu, jeśli tylko nie był do tego zmuszony. A nawet wówczas robiono to w większych grupach. Czas nocny należał do demonów i duchów, do bożków leśnych i całej masy stworzeń nie mieszczących się w żadnej z tych kategorii.

Ale spójrzcie.

Oto ścieżką polną kroczy dziewczyna. Rozczochrane wiatrem, mysie włosy próbuje ułożyć w schludny warkocz, nim dotrze do domu. Sukienkę ma po starszej siostrze, jasnozieloną i odrobinę tylko za dużą. Nie jest bynajmniej za chuda, jej figura mieści się w granicach ówczesnych norm. A nagie stopy biegną, chcąc jak najszybciej pokonać drogę powrotną. Twarz dziewczyny jest opuchnięta od płaczu, a po policzkach wciąż spływają łzy.”