Ogólnie to wracałam z koleżanką tramwajem i na przystanku było kilku 14/15 Latków oraz około 25 letni pan. Oni się kolegowali czy coś takiego, lecz te nastolatki śmiały sieni odtrącały tego pana. On był chyba autystyczny czy coś takiego. Weszli do tego samego tramwaju co my i usiedli kilka siedzeń za nami czyli na końcu tramwaju. Jak tramwaj ruszył to te nastolatki wysłały tego pana by "zapytał się kierowcy czy można płacić gotówką za bilety" więc on poszedł. Jak tylko tramwaj się zatrzymał te nastolatki uciekły śmiejąc się, a ten pan tam został. Ludzie się krzywo na tych typów patrzyli a nam się tego pana żal mega zrobiło. Jak podszedł tam na koniec zdezorientowanie się oglądał po tramwaju więc powiedziałyśmy mu co się stało, a on tylko powiedział "A, to już nie ważne…"
Mega nam go żal jest…
Dlaczego społeczeństwo doszło do czegoś takiego? Dlaczego zamiast pomagać osobą które mają problemy po prostu niektórzy się z nich śmieją? Co tu jest śmiesznego?

Ja się tam prawie popłakałam bo tak mi przykro było (jestem dość empatyczna)