Randomowo napisałam w notatkach opowiadanie (jeśli można tak to nazwać, bo nie ma wyraźnego wstępu, rozwinięcia i zakończenia) i pomyślałam, że się nim z Wami podzielę (pewnie rano tego pożałuje XD):

W delikatnych promieniach nieśmiałego słońca od dawna tańczyły już pyłki, kiedy spokojny szum fal przedostał się wreszcie do świadomości śpiącej, jasnowłosej dziewczyny. Obudziła się z uśmiechem, tak jak każdego ranka, odkąd trzy dni wcześniej została żoną. Szeroki, szczery uśmiech nawet na moment nie opuścił jej twarzy ani podczas wkładania białej jak niemowlęca dusza sukienki, ani czesania długich loków. Kiedy była już gotowa, wbiegła w podskokach do kuchni, w której mąż jadł już śniadanie. Ktoś mógłby powiedzieć, że uśmiech, który wkradł się na jej twarz po pobudce, nie mógłby już jaśniej świecić, a jednak zaświecił, kiedy mąż zaproponował wspólny spacer nad morze, nad którym mieszkali. Lidia lubiła powtarzać, że ma duszę syreny, a Wiktor, chcąc ją uszczęśliwić, kupił dom właśnie nad morzem. Już kilka razy spędzali tam popołudnie, dlaczego więc mieliby spodziewać się niebezpieczeństwa? A jednak zagrożenie ma to do siebie, że nigdy się nie zapowiada.
– Tylko nie oddalaj się zbyt daleko! – ostrzegła Lidia, kiedy Wiktor wskoczył do wody z wielkim pluskiem. Zachichotała, gdy wzniecone przez niego fale dosięgły jej stóp.
Wtem burzowe chmury nienaturalnie prędko zasnuły dotychczas czyste niebo. Na ten widok serce Lidii ścisnęła obawa.
– Wracaj! – krzyknęła, ale zagłuszył ją potężny podmuch wiatru. Skąd się wziął? Cóż, znikąd.
Nagle zerwał się kolejny. I kolejny. Z każdą sekundę jeszcze jeden, przez co fale wzrastały do rozmiarów, których Lidia jeszcze nie widziała.
– Boże! – krzyknęła, widząc, że Wiktor nie jest w stanie wrócić na brzeg, a co gorsza, ledwo utrzymuje głowę nad powierzchnią wody.
Z całej duszy pragnęła pomóc. Niewiele myśląc, wbiegła w ostre, wysokie fale, które porwały ją w szalone głębiny, brutalnie odbierając powietrze.
Poczuła, że tonie. Poczuła, że umiera.
Nagle ktoś silny chwycił ją w pasie i wyciągnął na brzeg. W pierwszej chwili myślała, że to jej mąż. Kiedy otworzyła drżące oczy zrozumiała jednak, że uratował ją zupełnie obcy mężczyzna. Nadgryzioną zębem czasu, zarośniętą twarz okalał ciemnozielony kaptur długiej peleryny.
– K-kim jesteś? – wymamrotała, po czym zerwała się na równe nogi i niemal obłąkańczym wzrokiem panicznie poszukiwała jeszcze niedawno miotającego się w wodzie męża.
Tymczasem obcy rzucił się w wodę bez słowa.
Sekundy przerodziły się w minuty, które dla Lidii były najdłuższymi minutami pod słońcem, kiedy w pełnej napięcia ciszy stała na brzegu, szukając mężczyzn wzrokiem. Nawet lśniące błyskawice, które raz za razem rozdzierały nad nią niebo, nie były w stanie rozproszyć jej niezmąconego, pełnego przerażenia skupienia.
Ulga, jaką odczuła, widząc zmierzające ku niej głowy, jest nie do opisania i nie do wyobrażenia.
– Dziękuję! Uratowałeś go! Dziękuję!
Natychmiast klęknęła przy nieprzytomnym, ale wciąż żyjącym ukochanym. Płacz, który przez cały ten czas bezlitośnie ściskał gardło niedoszłej wdowy, wreszcie znalazł ujście.
– Jak ja się odwdzięczę? – zapytała, odwracając się ku nieznajomemu, ale nie zobaczyła go tam.
Zniknął. Rozpłynął się w powietrzu w sposób niewytłumaczalny zupełnie tak, jak się pojawił.
Nigdy więcej go już nie spotkała. Nigdy nie dowiedziała się, kim był, ani jakie nosił imię. Wiedziała jedynie, że do końca życia będzie mu wdzięczna.

(A teraz zepsuje klimat i zdradzę, że jedynie nadludzkim wysiłkiem woli powstrzymałam się od napisania "Jam jest Jacek Soplica", kiedy Lidka zapytała nieznajomego o imię XD)