Nudziło mi się i oto co powstało (tylko nie pytajcie, o co tu chodzi, bo sama nie wiem):

Zdarzyło się to w pewien bajeczny poranek. Deszcz skusił się na moment blaskiem słońca i wszedł z nim w chwilowy sojusz, rozmalowując tym samym wstęgę barw na nieboskłonie, która choć na kilka minut złączyła z sobą te dwa pozornie przeciwstawne siły. Czasami podobną wstęgę "rysują" dzieci w przydomowych ogródkach przy pomocy węży ogrodowych. Czasem pojawia się ona przypadkiem, kiedy południowe słońce oprze się na moment o jakąś fontannę. Dzieci pokazują wówczas rodzicom ów ich zdaniem fenomen. Są radosne. Tak jak radosny był ten poranek.

Wydarzenie, o którym mowa, wcale jednak takim nie było.

Krew była wszędzie. Powietrze wypełniał wrzask tak łapczywie, jak strach oczy ofiary… Jak pustka oczy napastnika, który już za chwilę miał siać się mordercą, i to najgorszym z możliwych, bo bratobójcą. Nikt nie słyszał krzyków ofiary, bo też nikogo nie było w pobliżu.

– No już, no już… Cichutko… Zaraz będzie po krzyku – seplenił oprawca z błakającym się w kącikach ust uśmieszkiem, który ani trochę nie współgrał z zimnem królującym w spojrzeniu.

– Błagam… Błagam!

– Och, ale o cóż to? Czyżby o łaskę? Niestety… Nie należę do osób nadmiernie miłosiernych, bracie. Czyżby to było u nas rodzinne?

Nagle ofiara zrozumiała. Zrozumiała wszystko.

-przepraszam!Wybacz mi, błagam!Przepraszam, że ją zabiłem! Nie chciałem, ale musiałem! Musiałem! Przysięgam, że musiałem!

Było już jednak zbyt późno na przeprosiny.

Zbyt późno na błagania i usprawiedliwienia.

Zbyt późno, bo jedno życie zostało już stracone.

Życia nie da się wrócić. Nie da się zbyć jego odebrania zwykłymi przeprosinami. Różnica między braćmi była taka, że ten drugi nie zamierzał przepraszać, bo nie zamierzał również żałować. Przyszedł tu, by się zemścić. Nie w jego stylu byłoby się wycofać.

Miecz świsnął w powietrzu odrąbując nogę kulącego się w kącie mordercy własnej szwagierki. Żadne słowa nie opiszą krzyku, jaki uwolnił się z jego płuc po tym cięciu.

Następnie stracił rękę.
Potem oko.
Potem jego własne oko trafiło mu w nozdrza. Drugie tak samo.
Ostatecznie się udusił.

Próbował z całych sił je wygrzebać, ale to była syzyfowa praca. Brat zbyt głęboko je wsadził.

Zginął w kącie własnej komnaty. Krew pokryła jego szaty, a pierścień, który dostał kiedyś od ojca, pozostał z dala od niego utkwiony na jednym z palców odrąbanej ręki.

Pierścień, który jako pierwszy rozdzielił tę dwójkę. Pierścień, który był początkiem końca.

Pierścień, który był wart tyle, co nic, a jednak rozpętał wojnę, w której stawką było wszystko.