John Lennon urodził się w szpitalu położniczym na Oxford Street w Liverpoolu. Pomimo częstych nieobecności, ojciec ostatecznie uznał syna za swojego, bardzo chciał się nim zajmować i wywiózł go do swojej rodziny. Gdy matka zjawiła się na miejscu dał kilkuletniemu dziecku polecenie, by wybrało z kim chce żyć. Lennon poszedł za matką, a ojciec zniknął z jego życia i ponownie próbował nawiązać kontakt dopiero, gdy Lennon był już znanym muzykiem[3].

Przed rozwodem rodziców mieszkał z nimi przy Newcastle Road w podmiejskiej dzielnicy Liverpoolu w pobliżu ulicy Penny Lane, znanej jako tytuł jednego z największych przebojów The Beatles[4].

Jeszcze podczas okresu awantur między rodzicami mały Lennon często mieszkał u krewnych, a po ich ostatecznym rozstaniu ciotka Mary „Mimi” Smith wywalczyła od siostry przejęcie opieki nad dzieckiem. Mimi uznała, że ona i jej mąż, prowadzący spokojne życie przedstawicieli klasy średniej, zapewnią dziecku lepsze warunki dorastania. Ciotka wychowywała Lennona stanowczo i z dużym poświęceniem angażowała się w zapewnieniu mu jak najlepszych warunków[3].

Okazjonalnie Lennon odwiedzał matkę, która założyła nową rodzinę. Cenił te rzadkie wizyty, za luźną atmosferę w domu matki, od niej zaraził się pasją do muzyki i to ona nauczyła syna pierwszych chwytów gitarowych, a później kupiła mu pierwszą gitarę[3]. Z matką nawiązał ponownie kontakt dopiero na krótko przed jej tragiczną śmiercią spowodowaną wypadkiem samochodowym. 15 lipca 1958 roku Julia Lennon została potrącona[5] przez samochód prowadzony przez pijanego policjanta, w wyniku czego jeszcze tego samego dnia zmarła[6].

Swoją edukację rozpoczął w szkole podstawowej Dovedale w 1947 roku. Według jego wychowawcy John był bardzo bystry. W pół roku doskonale opanował naukę czytania i pisania.

Szybko przestał dobrze się uczyć, przedkładając nad edukację towarzystwo kolegów. Stał się wówczas znany z łobuzerskich figli, próbował drobnych kradzieży i wykazywał duże zdolności przywódcze, dzięki którym stał się prowodyrem młodocianego gangu, a zafascynowany życiem niższych warstw społecznych, zaczął posługiwać się gwarą portową[3].

W 1952 roku zdał egzamin Eleven Plus, który uprawniał go do kontynuowania edukacji ogólnokształcącej. Edukację rozpoczął w Quarry Bank Grammar School, jednym z najlepszych gimnazjów w Liverpoolu. Początkowo planował pilnie się uczyć, by usatysfakcjonować ciotkę, jednak szybko wdał się w bójki i powrócił do starych przyzwyczajeń[3]. W 1952 roku poszedł do gimnazjum Quarry Bank, gdzie – wraz ze swoim przyjacielem Pete’em Shottonem – został przydzielony do grupy A (uczniów inteligentnych i rokujących dobrą przyszłość). Bardzo szybko jednak John ze swoim przyjacielem spadli do grupy B, a następnie najgorszej – C, za złe sprawowanie oraz złą naukę, z którego powodu często wzywano ich do dyrektora.

W 1956 roku zafascynował się rock’and’rollem, gdy po raz pierwszy usłyszał nagrania Elvisa Presleya. W tym samym roku w jego szkole powstał zespół grający skiffle. Lennon początkowo nie angażował się w zespół, ale szybko został jego liderem. Od nazwy szkoły grupa przyjęła nazwę The Quarrymen, a swój pierwszy koncert zagrała w St Barnabas Church Hall jesienią 1956 r. W składzie następowały nieustanne zmiany, a Lennon kłócił się z resztą członków. 6 lipca 1957 r. na kolejny koncert jeden z członków grupy przyprowadził o dwa lata młodszego chłopaka z sąsiedztwa – Paula McCartneya[3]. McCartney już wcześniej chciał dołączyć akurat do grupy Lennona. Lennon szybko docenił muzyczny talent McCartneya i szybko stali się najbliższymi przyjaciółmi; to McCartney ściągnął do zespołu George’a Harrisona, którego Lennon początkowo ignorował lub wyśmiewał

Koty żyją na Ziemi znacznie dłużej niż ludzie. Aby poznać ich przodków, trzeba się cofnąć aż do trzeciorzędu, czyli ponad 60 min lat. Dinozaury w tym czasie już wymarły, za to ssaki przeżywały prawdziwy okres świetności. Jedną z rodzin stanowiły Miacidae, mieszkające na drzewach, podobne do łasic zwierzątka, które – wyposażone w dość mocne kły – polowały na małych roślinożerców. Te pierwsze ssaki drapieżne dały początek dwóm liniom rozwojowym:

Aeluroidea – drapieżne kotopodobne (obejmujące łasze, mangusty, hieny i koty) i

Arctoidea – drapieżne niedźwiedziopodobne (obejmujące psy, niedźwiedzie, szopy, łasice, foki, morsy i uchatki). Rodzina kotów wyodrębniła się z Aeluroidea pod koniec eocenu, czyli około 40 min lat temu.

Zewnętrznie dzisiejsze koty bardzo przypominają swych praprzodków – z jednym wyjątkiem: tygrysów szablozębnych. Były to ogromne zwierzęta, które cicho, niepostrzeżenie zbliżały się do swej ofiary, po czym błyskawicznie dopadały jej i jednym ciosem zabijały, wbijając swe prawie 20-centymetrowe, podobne do szabli kły w tętnicę szyjną, tchawicę i przełyk. Taki cios jest śmiertelny, dlatego tygrysy szablozębne nie musiały ani przytrzymywać ofiary, ani długo jej ścigać. Ostatni przedstawiciele tej rodziny wymarli dopiero pod koniec epoki lodowcowej, około 11 000 lat temu.

Około 9 min lat temu pojawiło się małe zwierzątko wielkości kota domowego, które przypuszczalnie żywiło się głównie małymi ssakami. Szybko rozprzestrzeniło się w Eurazji, Afryce i Ameryce, nie dotarło jedynie do Australii. Jest ono przodkiem nie tylko 26 gatunków małych kotów (rodzaj Felis), m.in. serwala, pumy, ocelota, żbika i pochodzącego od niego kota domowego, ale także dużych (rodzaj Panthera): Iwa, tygrysa, pantery i jaguara.