No czeeeeść !
Po raz drugi przychodzę do was z takim czymś, ale lepszy rydz jak nic xD Opowiadanie na podstawie ballady Mickiewicza pt. „Świtezianka”. Zapraszam do czytania osoby chętne. Proszę tylko o nie kopiowanie prac we własnych zadaniach domowych. To tak na wszelki wypadek ?

– Niniejszym na mocy prawa ustawionego przez Króla, skazuję cię Leonardzie Strzelcze na 12 lat hańby i potępienia w czeluści wodnej naszego jeziora. Nie będziesz posiadał prawa ujrzenia słońca, ani gwiazd. Jedyny obraz świata zewnętrznego będą od tej chwili stanowić twe myśli oraz wspomnienia. Dodatkowo, jeżeli ponownie dopuścisz się wykroczenia podobnego do tego, o które jesteś posądzony, nigdy więcej nie zaznasz spokoju. Twoja dusza będzie stopniowo spalana w ogniach piekielnych, a dla uśmierzenia bólu skrapiana łzami twej kochanki. Czy masz coś jeszcze do powiedzenia przed zamknięciem w celi ?
Zrobiło się przerażająco cicho. Jedynym odgłosem słyszalnym ludzkiemu uchu był szmer wody na zewnątrz. Znajdowaliśmy się kilkanaście metrów pod wodą na rozprawie sądowej. Mogłoby się to wydawać śmieszne i niedorzeczne. Było takie, ale nie mogłem o tym myśleć. Moje myśli zaprzątała jedna dziewczyna i koniecznie musiałem z nią porozmawiać. Prawdopodobnie była to moja ostatnia okazja w życiu. Nie mogłem jej zmarnować.
-Czy mógłbym porozmawiać z ukochaną ?
Po pomieszczeniu przemknęła fala śmiechu zmieszana z prychnięciami niezadowolenia. Prosiłem o rzecz niemożliwą.
-Ona nie jest już twoja !- dźwięk głosu jej ojca sparaliżował mi umysł- Skrzywdziłeś moją córkę ! Moją jedyną córkę, draniu. Choćbym miał zasłaniać ją całym ciałem i przywiązać do koralowca nie pozwolę ci z nią zamienić choćby słówka !
Z ust wyrwało mi się ciche westchnienie. A więc jednak…
-Nikt nie będzie mi rozkazywał.
Oniemiałem. Przed chwilą straciłem nadzieję, że kiedykolwiek ją jeszcze zobaczę. Jednak stała tam. Ubrana w zwiewną sukienkę z wodorostów. We włosy miała wplecione kolorowe nitki, a na twarzy gościł niespotykany przeze mnie wcześniej wyraz determinacji. Mówiła prawdę.
-Niech się wytłumaczy.
Nabrałem powietrza w płuca. Nawet dokładnie nie wiedziałem co chcę jej powiedzieć. Spojrzałem w jej ciemnoniebieskie oczy i słowa same ze mnie wypłynęły.
-Chciałem cię przeprosić. Rozumiem, że nie chcesz i nie będziesz chciała mnie znać. Pragnę ci tylko powiedzieć, że nie wzrusza mnie dwanaście lat bez słońca ani gwiazd. Nie obchodzi mnie co się ze mną stanie. Kiedy moja kara dobiegnie końca, nie zamierzam wracać do własnego świata. Zostanę tutaj. W Świtezi. Moja dusza przez wieki będzie nawiedzać tutejsze okolice by powtarzać ci w kółko, „kochałem, kocham i będę kochał”. Nie będę ci wytykał twoich błędów, o luba. Według mnie ich nie masz. To, że się tutaj znajdujemy jest moją, wyłącznie moją winą. Jeżeli cię skrzywdziłem, jeżeli poczułaś się osaczona kiedy proponowałem ci mieszkanie, wybacz mi. Po prosu jedynie pragnąłem zatrzymać cię przy sobie. Nie wyobrażałem sobie życie bez ciebie, ukochana. Nie chcę zrozumienia ani współczucia.- strażnik stojący obok mnie pociągnął za linę zmuszając mnie do wyjścia z sali- Chcę tylko kiedyś ponownie ujrzeć twój uśmiech. Zatopić się w głębinach twych oczu i poczuć na wargach ten sam słodko słony smak. Żegnaj, moja jedyna miłości !
Nie widziałem jej reakcji. Nic nie usłyszałem. Straże zatrzasnęli kraty w celi i pozostawili samego w ciemności.

Jakaś ocena ? W skali od 0 do 10 ? Mile widziana xD A teraz znikam to przepisywać…???