Jak widzę głupotę ludzką, jak niektórzy wiedzę mają jedynie o rzeczach miernych i zbędnych, oślepieni blaskiem andronów tych miłosiernych, aż mię krew zalewa a mózg samodzielnie dziurę w sobie pałaszuje zawzięcie, zaiste, w zdumieniu trwam co dnia, jakoż to się dzieje, iż wciąż byt mój trwa w pośród ludu nierozumnego, a tchnieniem tymże samym co oni dzielę się z światem marności przepełnionym.