Pozorne szczęście, które na pierwszy rzut oka wygląda pięknie
Ujawnił swoje prawdziwe kolory
Za cienką warstwą skóry
Coś groteskowego jęczało

Złowroga rzecz, która rozprzestrzeniła się na ludzkość
Pewnego dnia wybuchnie
I cały czas się tego boimy
To tak, jakbyśmy byli w środku powolnej śmierci

Głosy przeklinające bezradność
I modląc się o pomoc
Słyszę piosenkę, która brzmi jak ich mieszanka

Jakby połknąć wszystko,
Trwa marsz świętych
Wybacza nam nawet nasze słabości
I zabiera nas stąd
Nie zniszczenie ani zbawienie,
Ale marsz wszystko niweluje
Jesteśmy w głębi rozpaczy
Niech rozwieją nasze smutki

Dlaczego nie nasiona naszego szczęścia?
Czy kiedykolwiek kiełkował?
Jak ponure powinny być głębiny ciemności?
Żebyśmy spędzali czas, płacząc i walcząc?

Pozorny ideał na szczycie stosu nieszczęścia
Szczyt głupoty
Już nigdy nie będzie ciszy i spokoju
Ponieważ nasza orkiestra marszowa wnosi entuzjazm

Od dnia, w którym wydaliśmy nasze pierwsze okrzyki,
Od dnia, w którym poznaliśmy smutek
Wyczerpaliśmy się

Głosy przeklinające bezradność
I modląc się o pomoc
Słyszę piosenkę, która brzmi jak ich mieszanka

Jakby połknąć wszystko,
Trwa marsz świętych
Wybacza nam nawet nasze słabości
I zabiera nas stąd
Czy to raj?
Albo piekło, które nas czeka
Ta parada po prostu trwa
Śpiewając pieśni gniewu i smutku

Deptanie dominujących demonów
Dopóki nasze serca nie przestaną bić

Jak przegadać ludzi o innych poglądach?

Argumenty? – nie
Rozmowa? – nie

BOOGUUUUUROOOODZIIIIIIIIIIIIIIIIIICAAAAAAA!!!