Hejjj!
Ogólnie się jaram, bo dostałam Olimpijskich Herosów – póki co przeczytałam ponad dwieście stron pierwszej części, ale już mogę stwierdzić, że bohaterowie bardziej mi odpowiadali w PJO
Wzywam Zszywacza: @StaplerGrace już rozumiem twój ranking postaci
Oczywiście książka świetna, nie mogę przeczyć, kocham uniwersum i styl, ale definitywnie postacie (poza Valdezem, Leo on top xdd) wydają mi się gorzej wykreowane. Sama nie wiem, jakoś wolałam gdy byli przynajmniej na pozór zwyczajni, wiecie, połowa postaci to laski zarywające Jasona, faceci startujący do Piper i takie Drew w różnych kombinacjach (i nowi crushe Valdeza, ale ja nie o tym)… Jakby, od kiedy szesnastolatki wyglądają jak supermodele? Wszyscy się do tej dwójki dosłownie lepią…

No i znalazłam stare opo w szkicach, łapcie koreczek z mojego stylu sprzed roku, ogólnie tkwię w szoku jak zapinkala mój styl ze zmianami, to dosłownie brzmi jak z Małego Księcia i jest paskudne:
Wiele, wiele zim temu świat był zupełnie inny.
Koty żyły samotnie, walcząc i jak zwierzęta pędząc własne kocięta precz, gdy tylko były dość dorosłe by stawić czoła rodzicom.
Nie było klanów, reguł ani kodeksów.
W tamtych dzikich okrutnych czasach na leśną strużkę wody- lub jak kto woli potok, padały słoneczne plamy.
W jednej z tych plam światła na brzegu przesiedywała malutka koteczka.
Beżowa kicia siedziała nieruchomo, spokojnie, z wysoko uniesioną głową i schludnie zwiniętym ogonem. Wyglądała dostojnie, a nawet majestatycznie. Mimo że miała może pięć i pół księżyca, nie więcej. Na jej pyszczku
malowała się powaga.
Za jej plecami w krzakach był ukryty lis.
Nagle zwierzę nastąpiło na gałązkę.
Kotka tylko zastrzegła lewym uchem.
Lis zdziwiony może zupełnym brakiem reakcji, jawnie wyszedł z zarośli.
– Dlaczego nie uciekasz?
– Więc mówisz kocią mową? Rzadko spotykane u lisów…
– Jak widać, mówię. Dlaczego nie uciekasz?– Lis nie rezygnował z pytania. Trawiła go ciekawość.
– To naprawdę miłe, że nie próbujesz mnie zjeść…– maleńka istotka ciągnęła dalej swój wywód.
– Mógłbym cię zagryźć teraz, w ciągu raptem chwili. Dlaczego nie uciekasz?
– Oh, a dlaczego to ja powinnam uciekać?
– Stałaś do mnie tyłem. Miałem przewagę.
Lis odwrócił się i odszedł, myśląc o tej rozmowie.
– Dlaczego nie uciekasz? Teraz to ja mam przewagę!– Zawołała za nim kotka.