Przepraszam, że tak długo, ale przynajmniej jest! 61 część, a wraz z nią trochę zawirowań.

Mam pewne plany co do tej serii, a konkretnie jej ulepszenie „u podstaw” – czyli, że będę zmieniać nieco pierwsze quizy. Jednak nie zrobię tego tutaj i nie zrobię tego w najbliższym czasie. Najpierw skończę ją pisać, a dopiero później wezmę się za jej poprawianie. Zmiany nie wpłynął na ogólny przebieg akcji, ale wprowadzę jakieś ciekawsze momenty w miejscach, gdzie uznam, że zabrakło mi w danej chwili polotu. Poprawię styl, zmienię tu i ówdzie perspektywę i takie tam…

Tutaj pojawia się moja gorąca prośba do Was, Rudzielce!
Czytacie to, nie mając w głowie tego planu, który ja mam. Jest to dla mnie duży problem podczas pisania, ponieważ wiem co sobie zaplanowałam i wiem co z tego ma wyniknąć. Ale czy jest to dla Was tak oczywiste, jak bym chciała? Albo, czy udaje mi się osiągnąć efekt zaskoczenia tam, gdzie powinien być? Niestety Pomagier również zna większość planów, dlatego na tego typu pytania możecie tylko Wy mi odpowiedzieć.

Jeżeli znaleźliście jakiś błąd w quizie (już pomijam stylistyczne, czy gramatyczne, bo te sama wyłapię, jak prześledzę tekst jeszcze kilka razy), albo coś zwróciło Waszą uwagę: że można by to dopracować, lub, że lepiej byłoby to zmienić… napiszcie mi o tym. Proszę! Bardzo mi to pomoże, kiedy po zakończeniu serii będę ją poprawiać. Później oczywiście zdradzę Wam, gdzie będzie można przeczytać tę nową wersję, ale to jeszcze daleko…

Przepraszam, ale mój wewnętrzny perfekcjonizm, który dotyka zwykle najgłupszych pierdółek (którymi nikt poza mną się nie przejmuje), żąda, żebym zrobiła z tym porządek.

Dziękuję za wszelką pomoc ❤

Właśnie piszę dla Was 61 część i naszła mnie taka refleksja, którą chce się z Wami podzielić (jak ktoś nie zainteresowany to może już przestać czytać):
Jak z moich wcześniejszych wpisów mogliście wywnioskować jestem raczej umysłem ścisłym – zawsze lubiłam matematykę, później do moich zainteresowań doszła również fizyka. Jednak – jak stwierdziła kiedyś moja mama – umysł mam ścisły, a zamiłowania humanistyczne, właśnie dlatego, że lubię pisać.
Sprawia mi to przyjemność i jest też pewną odskocznią od świata codziennego. Poza tym to, co najbardziej mi się w tym podoba, to zabawa słowem. Język polski jest niebywale bogaty i, moim skromnym zdaniem, po prostu piękny. A gdzie refleksja? – zapytacie. Cóż… mamy mnóstwo słów, a co za tym idzie synonimów, ale! na zwykły uśmiech – ten codzienny, delikatny, niewymuszony – jest tylko jedno określenie, właśnie „uśmiech”. I nie wiem czemu, ale mnie to trochę smuci. Uśmiech jest czymś tak pięknym, iż uważam, że zasługuje na nieco więcej.
Oczywiście można zastąpić to takimi sformułowaniami jak: szczerzyć się, pokazywać ząbki, unieść kąciki ust; jednak żadne z nich nie pasuje mi do tego delikatnego, nieśmiałego uśmiechu.
Dziękuję za uwagę