No dobra, teraz to ewidentnie nie uwierzę, jeśli ludzie mi nie powiedzą, że moje życie nie jest pisane jako jakieś dziwne opowiadanie.

Wczoraj miałam jechać na sprawdzenie moich badań kontrolnych. Wszystko okej, jadę z rodziną, ale w pierwszej chwili zauważam, że jest tam coś dziwnego – to była klinika zdrowia psychicznego.

Ja pomyślałam "dobra, okej, już nauczyłam się na dawnych przykładach, że czasami po prostu dane kliniki itp mogą być połączone, ale nie jest to widoczne".

Okazało się, że rodzina zabrała mnie bez mojej zgody i wiedzy do psychiatry. Byłam w ogrombym szoku, ale nie zamierzałam już tego kwestionować. Weszłam do gabinetu, (tam dopiero dowiedziałam się, że jestem na wizycie u psychiatry) i powiem tak: Ja wielu psychologów i psychiatrów miałam i znałam, ale ta kobieta…

Ujmę to tak: czułam się jakbym grała w jakąś dziwną grę z wyborem opcji dialogowej, tylko, że bez względu na wszystko, każda rozmowa prowadziła do jednego – mam się zgodzić na terapię, terapię na NFZ lub antydepresanty.

Żadnej logicznej rozmowy, przeprowadzenia ze mną logicznego dialogu, spojrzenia na sytuację z mojej perspektywy… I co najlepsze – ZERO jakiejkolwiek empatii. Poważnie, myślę, że gdybym rozmawiała z takim Connorem z Detroit: Become Human albo Buckym pod wpływem Hydry z MCU uzyskałabym większą empatię niż w przypadku tej kobiety.

Dosłownie całość sprowadzała się do tego, że mam się zgodzić na, którąś z opcji i koniec. A, jak już się zgodziłam to powiedziała coś w stylu "Okej, uzyskałam oczekiwany efekt, wypad z gabinetu, muszę sobie jeszcze trójkąciki porysować".

I serio, nie żartuję – kobieta w połowie sesji wzięła kartkę i zaczęła sobie trójkąty rysować.

Masz kobieto przez sobą pacjentkę, która mówi ci, że wolałaby w wielu sytuacjach nie istnieć niż sprawiać problemy innym.

Porysuj sobie trójkąciki i ogólnie prowadź rozmowę, jak prototyp robota.

Autentycznie zgodziłam się na te leki, tylko dlatego by pozwoliła mi już wyjść.

Oficjalnie obwieszczam, że to była najbardziej zmarnowana godzina mojego życia.

Heh… Zabawne jest to, że kiedy wyszło Endgame, myślałam iż kiedy będę oddawać cześć Tony'emu Starkowi, to będę już miała cudowne życie, wymarzonego partnera/partnerkę, ułożone wszystkie sprawy, będę piękna i będę z pewnym siebie uśmiechem ychodzić do społeczeństwa.

A dzisiaj, 17 października 2023 roku siedzę przed laptopem w bluzie, z lękiem aspołecznym, po nieprzespanej nocy, uświadamiając sobie iż świat dąży do wojny, aby się znowu poskładać i tak w kółko… W sumie to nawet mnie bawi to, jak bardzo chciałam być wtedy ideałem… Ale jeśli am być szczera wolę to życie od jakiegoiolwiek innego, bo przynajmniej nie am już w swoim otoczeniu toksycznych ludzi, którzy gdyby mieli wybrać między mną, a złotówką, wybraliby złotówkę.

R.I.P TONY STARK

I tak, wiem, obiecałam powrót, ale miałam parę problemów, o których nie miałam prawa wiedzieć zanim ogłosiłam powrót, więc, to nie do końca była moja wina, ale chyba muszę przyzwyczaić otoczenie do tego, że czasami będę znikać na dłużej przez moje prywatne problemy.

Cóż, życzę wam miłego wieczoru, moi drodzy!