Witajcie,
Jak pewnie zauważyła drobna garstka osób, która jeszcze pamięta o mnie, na moim profilu pojawiła się druga część TDOAP – po ponad rocznej przerwie. Nie chcę robić nikomu nadziei na dużo więcej – po prostu źle poczułam się z nieukończonym szkicem, i postanowiłam go dokończyć.
Tym samym chciałabym zaznaczyć, że nie mam żadnego usprawiedliwienia co do mojej długiej nieobecności – wydaje mi się, że wpływy pewnych osób sprawiły, że się wypaliłam. Naprawdę wielkim problemem było dla mnie dokończenie marnych dwóch pytań i wstawienie tego tutaj – nie starałam się nawet dodać zdjęć, za co z góry przepraszam.
Niewykluczone, że w przyszłości dokończę jeszcze kilka szkiców zalegających w moim szkicowniku od bardzo dawna, a które nigdy nie ujrzały światła dziennego – dosłownie nikt oprócz mnie nie ma pojęcia, że cokolwiek takiego istniało. Nie nastawiałabym się jednak na kontynuację istniejącego już TDOAP, choć pomysł jest – brakuje mi jedynie motywacji, czegoś, co napędziłoby mój mechanizm pracy.
Jednocześnie musicie mi wybaczyć tę ilość tekstu. Jest cała masa rzeczy, o których chciałabym wam opowiedzieć, szczególnie o moim rocznym załamaniu, więc jeśli macie jakieś pytanie, nie wahajcie się go zadać. Przez najbliższy tydzień postaram się wchodzić tu i sprawdzać, czy ktoś z was przypadkiem nie został tu, czekając na TDOAP#2.
I proszę, nie witajcie mnie z wiwatami. Prawda jest taka, że zostawiłam wiele osób z nadzieją, że druga część mojej serii wyjdzie… na wiele miesięcy. Nie chcę znów robić wam wielkiej nadziei, ponieważ niewykluczone, że nic więcej tu nie wstawię. Po prostu sama jeszcze nie wiem.
Troszeczkę stęskniłam się za Lisicą, Wariatką z Pudełka, BloodyAsh i wszystkimi, którzy pomagali mi się rozwijać tutaj. Bardzo przepraszam, że nie wypiszę tu waszych nicków – przez ten rok wyleciały mi z pamięci, ale co ważniejsze, nie wylecieliście z niej WY.

Pozdrawiam was ciepło,
~Quizia

Kiedy już wiesz, że polskie seriale paradokumentalne zdominowały rynek japoński xD