miała filigranowe palce
białe niczym obłoki
frunące nad jej głową
letnią porą, gdy bosymi stopami

drażniła zielone posłanie
kreśliła pentagramy
krwią kapiącą z nogi
przywoływała demona paranoi

mary rose była postacią jakże piękną
i jakże okrutną
jak dziecko anioła i demona

zamieszkiwała piaszczyste wyspy
w chorym
spaczonym
obłąkanym

w tak posępnie głupim umyśle klausa
była jak gloriana otaczająca jego głowę

mary rose
miała włosy piękne i jasne
puszyste jak śnieg
lekkie jak piórko

i frunęły i iskrzyły się z wiatrem
i frunęły i iskrzyły się jak płomienie

trawiące zielone posłania pełne pentagramów

mary rose
doprawdy zadawała
diabelską rozkosz

a klaus nie mógł wyrzucić jej z głowy
więc sznurkami
kosmykami

ciagnęła
ciągnęła
i musnęła jego dłonią zapałki

jego oczyma patrzyła
na płonące nogawki

czuła jego ból
i dławiła się łzami klausa

bo on wreszcie pozbył się ze swojej głowy
wymyślonego zbawiciela

mary rose nigdy nie była bardziej prawdziwa
niż wyobrażenia spaczonego chłopca