1980

Jesteś ode mnie tak daleko, jak Słońce, a ja nie mogę podejść, bo wypalisz mi oczy, zetrzesz mnie w pył, machniesz ręką, rozdmuchniesz. I wtedy odlecę, spadnę na Ziemię, zniknę w gęstniejącym oceanie. Rozpuszczę się, popłaczę.

Uniżony, ponieważ od lat pozwalasz mi tylko podziwiać.

W końcu doskonale wiesz, że jesteś sztuką nad sztukami, największą poetką, na miarę poetek całego świata — przyszłego, teraźniejszego, przeszłego — jesteś wieczną oblubienicą, ulubionym dziełem Boga, który twarz Twoją kolorował swoimi opuszkami, tak że jaśnieje najpiękniej, który ucałował głowę Twoją, pogładził dłonie, jakoby najdumniejszy z ojców.

I choć chciałbym szeptać Ci do ucha komplementy, obietnice, dotykać zawsze tak, jakby to był pierwszy i ostatni dotyk mój dla Ciebie, ustami tworzyć obrazy, sprawić, że śpiewałabyś dla mnie i tańczyła na niebie. To nawet gdybym dusze zaprzedał — wciąż nie mogę!
Jak dzień — odchodzisz, znikasz, ustępujesz. Ciągle inna, nowa, inaczej kapryśna.

Odtwarzałbym w pamięci obraz Twych warg, muskających mnie czule, jednak z każdym Twym powrotem smakowałyby inaczej — winem, pomarańczą, muzyką, tęsknotą. A Twój zapach byłby moją najsłodszą truskawką, krzakiem pomidorów, lasem po burzy, piekielnie długą podróżą, zieloną polaną, słowem ukojenia — cudem.

Ciężko przywiązywać się każdego dnia od początku, ale z tym gorącym temperamentem, z tym szaleństwem w duszy, z tą innowacją, spokojem i nagłością, burzą włosów, ostrym promieniem — z tym wszystkim — kocham Cię ciągle na nowo,
nawet w nocy nie mogę przestać.