Nie wiem czemu ale od kilku dni na nowo zaczynam płakać po psie… Dzisiaj przy śniadaniu rozmawiałam z rodzcami o psach i o wychowywaniu ich, potem gadaliśmy o psie mojej przybrabej babci ktory prawie mnie pogryzł (byłam mała) i tata był gotowy go naeet zabić

A potem przeszliśmy w temat w mojego psa których nie żyje od 3 lat. Dowiedziałam się o tym że uratował mi życie gdy byłam mała bo się zaschłysnełam w nocy i on zaczął piszczeć i chodzić po domu i obudził rodziców, oraz o tym że próbował z całych sił wstać i sie pozegnac z rodzicami a oni myśleli, że mu się uda… Nie udało się i umarł w samotności..

Ja tak żałuje kirwa że posłuchałam sie taty tamtego wieczoru i go nie dotykałam. Bo podświadomość mi coś mówiła, że coś sie dzieje z nim, bo nigdy tam się do mnie nie przywiązywał jak wtedy, a tata zabrknił mi mieć z nim kontakt tego wieczoru.. Ja w łazkence jak sie myłam tylko go dotknęłam i pogłaskałam a on chciał bym go przytuliła bo wbił wzrok i piskiem prosił.
Na drugi dzień sie obudziłam i usłyszałam że go nie ma

Przez 3/4 miesiace po nim płakałam z czego pierwszy miesiąc codziennie dość mocno, potem już mi przechodziło
Ale ostatnio to wróciło gdy oglądałam różne filmiki z pieskami + dzisiejsza sytuacja

a tacie zachciało sie muzyki puścić po rozmowie i ma taką jedną swoją z ulubionych ale jest smutna i postanowił tą włączyć a że muzyka ma duży wpływ na mój nastrój sie poryczałam😃👍

Rodzice mówią: "nie rozmawia sie z nieznajomymi"
Tymczasem ja gadająca na przystanku z jakąś losową panią przez 10 minut 👍👍👍