Klanie Żywioła *staje na wysokiej gałęzi*

Naszykujcie się, za niedługo przychodzi do nas Klan Burzy. Idźcie na polowanie i zaopatrzcie Klan w zwierzynę! Klan Burzy nie może pomyśleć że mam niedobór zwierzyny.

*zeskakuje z wysokiej gałęzi*

*Budzi się w ciemności*
G-gdzie ja jestem? *szepcze* *idzie przed siebie poczym widzi małego rudego kociaka, bawiącego się z uczniem. Siada i parzy na małego kociaka*

Kogo ty mi przypominasz? – znowu szepcze
Nagle uczeń znika a kociak pojawia się sam w żłobku piszczą i płacząc. Na dworze słychać odgłosy bitwy. Do żłobka wbiaga Karmicielka i Wojownik.

– Nie żyje – mrukną Wojownik – więc co teraz zrobimy?

– Uciekajmy stąd jak najszybciej! – miałkneła Karmicielka poczym wzięła na kark piszczącego kociaka

Znowu zrobiło się cimno i tym razem pojawił się las. Ciemny i mokry. Była Burza i padał gęsty deszcz. Karmicielka była ranna, kociak większy, a wszyscy byli wychudzeni tak że widać było im żebra. Karmicielka upadła.

– N-nie mogę już iść – wyszeptała – idźcie beze mnie.
– Nigdzie się bez ciebie nie ruszam – Wojownik spojrzał czule na kotkę poczym odwrucił się do kociaka – Płomyku, zapoluj tak jak cię uczyłam dla Białej Plamy
Kociak skiną posłusznie głową poczym pobiegł w las.

Wojownik został przy kotce.

– Nie buj się, nic jej nie będzie, a Twoja rana się zagoi – wyszeptał – rano poszukam jakiś ziół, na razie przenocujemy w tamtym starym dębie – ogonem pokazał na wielki dąb.

– Nie! – chciałam krzyknąć ale nie mogłam.

Biała Plama oparła się na wojowniku i ruszyli do starego dębu. Niedługo potem przyszedł kociak z marnie wyglądającą myszą i królikiem.
Wszyscy weszli do wielkiego dębu i zasnęli. Nagle trzask! Piorun trzasną w stary dąb który zapłoną ogniem. Palił się tak, przez chwilę, kiedy nagle z lasu wybiegł wielki kocur i wszedł do drzewa, wyciągając z niego kociaka i powoli jego rodziców. Zaczą wilizywać kociaka, a kiedy zykał pewność że kociak oddycha, odwrócił się do pary kotów i spóścił głowę że smutkiem. Para kotów nie żyła. Kociak obudził się niespokojnie i odwrucił. Zatygł bez ruchu. Poczym odszedł w las.

– Zaraz, zaraz… Przecierz to ja! – rzuciłam się niespokojnie za kociakiem, ale było już za późno. Pochłonęła mnie ciemność i obudziłam się w legowisku.
– Sadzawkowa Chmuro! @Azuri – zawołała kotkę poczym kaszlnęła