Wąską leśną drogą jechała kolumna konnych wozów i ciężarówek. Wiozła na front żołnierzy i zaopatrzenie. Kolumna pokonywała trasę spokojnie i bez incydentów, a żołnierze byli radości i zrelaksowani, zdawali się wręcz zapomnieć, gdzie są i jaki był ich cel. Było to jednak zrozumiałe, zwłaszcza w taką pogodę oraz wśród tak wspaniałej przyrody. Otaczały ich wysokie drzewa o rozłożystych koronach, bujne krzaki i kolorowe kwiaty, pomiędzy którymi dojrzeć można było okazałe jelenie, małe wiewiórki, czających się w zasadzce partyzantów, a przy odrobinie szczęścia, przypadkowy podróżnik mógł spotkać na swej drodze nawet legendarnego Tura. Tym żołnierzom nawet w pewien sposób się to udało, ale raczej nie tak jakby sobie tego życzyli. Wpadli bowiem oni na dumnych synów (i córki), Cesarskiej ziemi.
Kolumna Szkarłatnej Republiki napotkała na swej drodze partyzantów ze Zgrupowania Tur i w gęstym karabinowym ogniu, jej żołnierze zostali zapewnieni, że był to ostatni w ich życiach błąd.