Mój najdzielniejszy psiak zmarł. Nigdy już nie przywita mnie tak radośnie. Przygarneliśmy ją półtora roku temu. Miała guza piersi, chorą trzustkę, źle zrośniętą łapkę i nosek, problemy z kręgosłupem, była ślepa i głucha. Uwielbiała jabłka, mięsko i wszystkie nie do końca odpowiednie dla niej rzeczy. Była małym czarnym rycerzem, który radził sobie bez miecza i zbroi. Umarła, bo najprawdopodobniej miała guza jeszcze w mózgu. Teraz nic nie jest takie samo. Nie ma wścibskiego połamanego noska zaglądającego do wszystkich możliwych zakamarków, nie ma tupotu małych pazurów roznoszącego się po całym mieszkaniu, nie ma już najdzielniejszego pieska na świecie. Jestem w rozsypce, i choć oczy potwornie szczypią mnie od płaczu, dalej opłakuję mojego charcika. Moja Fanta odeszła na zawsze z tego świata. I chociaż znałam ją tak krótko kochałam (i kocham dalej, i na wieki). Żegnaj Fanta 🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤💘💘💘💘💘💘💘💘💘💘💓