Na skraju ciemnej, nieprzebytej puszczy stał mniej więcej czteroletni chłopiec. Miał czarne, kręcone włosy i duże, niebieskie oczy. Dziecko wyglądało na bardzo chude, mimo grubych ubrań. Padał śnieg, wszędzie było biało. Jego porcelanowa cera zarumieniła się od mrozu. Wyglądał, jakby na coś czekał. Drżał z zimna. Nagle na niebie pojawiło się coś dużego i czarnego. Zbliżało się bardzo szybko w kierunku chłopca. Ten jednak nie wydawał się przestraszony. Coś wylądowało naprzeciwko niego.
– Ptasiek.

Otworzyłem oczy. Kolejny fragment, tylko nie wiem czego. To jest jak sen, tylko że ja nie śpię. Nie muszę. Po prostu czasami odpływam i widzę właśnie takie urywki. Zawsze z tym dzieciakiem i zawsze z czarnym nie-wiadomo-czym. To coś jest zamazane. Nie wiem, o co chodzi, ale męczę się z czymś takim od trzech lat. Z przyzwyczajenia wyjąłem z obszernej kieszeni wyblakłego, podartego płaszcza złoty zegarek. Nie działał od ponad stu lat, ale miałem do niego sentyment. Dostałem go od kogoś… Miał w sobie coś magicznego. Ilekroć na niego patrzyłem, błyskał.
– Co tam masz? – Corvus niespodziewanie zakładał mi nad uchem, przez co upuściłem cenny przedmiot. – Ups.
– Patrz, co narobiłeś!
– Lepiej ty patrz, co się dzieje…
W zegarku coś zachrobotało, po czym zaczął się on rozkładać, ukazując trybiki, śrubki, czy co tam jeszcze miał w środku. Kiedy wydał ostatni chrzęst wysunął się z niego mały, srebrny kluczyk.
– Czy to jest to, o czym myślę? – szepnął chrapliwym głosem ptak.
– Zależy o czym myślisz. Nie umiem czytać w myślach.
– To jest… To… To Klucz Do Wszystkich Zamków. Potężny artefakt, który zaginął lata temu!
– Klucz do czego? – Wziąłem do ręki niewielki przedmiot. Nie wyglądał jakoś nadzwyczajnie.
– Do Wszystkich Zamków! Jeśli to naprawdę on, to oznacza…
– Że będę wolny. – dokończyłem za niego cicho. – Wreszcie się stąd wyrwę!
Nie mogłem opanować radości. Zacząłem wręcz skakać ze szczęścia.
To był mój błąd.
Zapomniałem o ograniczeniu w postaci grubych łańcuchów zapiętych do kostek i nadgartków i gdy chciałem unieść w górę ręce w geście zwycięstwa, poczułem szarpnięcie. Malutki kluczyk wysunął mi się z dłoni i wpadł w przepaść.
Zanim do mnie dotarło, co się właściwie stało, w osłupieniu wsłuchiwałem się w brzęk obijającego się o skały bezcennego artefaktu.
– Nie… To… To się nie dzieje, prawda? To się nie dzieje!
– Proszę cię, wytłumacz mi, jak można być takim idiotą?!
– Nie, proszę, nie…
Załamałem się. Byłem tak blisko. Tak blisko szczęścia i wolności. Dlaczego zawsze mnie to spotyka?! Autentycznie się rozpłakałem. Odszedłem za skałę, by Corvus, narzekający na głupotę ludzką nie widział mnie w tak koszmarnym stanie. Właśnie straciłem jedyną szansę, by odzyskać wolność. Będę tu tkwił do końca świata. Chociaż, znając moje szczęście, nawet i dłużej.
Mija trzeci dzień, odkąd zgubiłem Klucz Do Wszystkich Zamków. Corvus najpierw się do mnie nie odzywał, potem gdzieś poleciał. Nadal nie mogę się pozbierać. Miało być tak pięknie… Znów byłbym u szczytu władzy. Wprowadziłbym nowy porządek. Znowu byłbym kimś!
Nagle coś za mną chrupnęło. Łańcuchy zaczęły rdzewieć w zawrotnym tempie. W pewnym momencie proces się zatrzymał, mniej więcej w połowie.
– Co jest grane… – powiedziałem sam do siebie.
Po chwili chrupnęło ponownie. Metal całkowicie pokrył się pomarańczowym nalotem. Łańcuchy zaczęły się kruszyć i rozpadać. Na koniec została z nich garstka pyłu, ale nawet on nie został tam zbyt długo, ponieważ zwiał go silny wiatr. Podniosłem rękę na wysokość twarzy. Na nadgarstku pozostał tylko ślad. Mogłem się swobodnie poruszać, co było dziwnym uczuciem, gdyż przywykłem już do obciążenia.
– Jestem… Wolny?
To pytanie nie miało najmniejszego sensu, ale to, co kilka minut temu było nierealne, właśnie się stało.
– Chyba dużo mnie ominęło. – Corvus zgrabnie wylądował na moim wątłym ramieniu.
– Nie potrafię ci wytłumaczyć, co się przed chwilą wydarzyło.
– Ja chyba wiem… – Spojrzałem na niego wyczekująco. – Te łańcuchy było tu na długo przed tobą, Corax. Aby mogły wytrzymać tyle lat, były chronione przez konkretny artefakt. Czasami takie rzeczy tracą swoją moc albo ktoś je niszczy. Nie wiem, jak było w tym wypadku, ale metal drastycznie się postarzał, nie będąc już pod ochroną.
– Aha. To co teraz zrobimy?
– Na razie zejdziemy z tej góry, a później? Czas pokaże.
Wyjąłem swój zegarek, który zdążył już wrócić do normalnej formy. Nadal błyskał. Ciekawe, co jeszcze skrywa w swoim wnętrzu… Zaczęliśmy schodzić w dół. To znaczy, ja chodziłem, Corvus podlatywał na kolejne skały i instruował mnie. Ścieżki właściwie nie było, musiałem iść na bosaka po nagich skałach, starając się nie pokaleczyć sobie stóp. To nie moja wina, że nikt nie chciał robić tak małych rozmiarów czarnych, sznurowanych butów ze skóry. Zeszliśmy już poniżej poziomu chmur. Ciekawą właściwością tej góry było to, że przed wiekami została objęta klątwą, dlatego nie mogły na niej urosnąć żadne rośliny.
Przynajmniej tak powidział mi kiedyś Corvus.
– Może mała przerwa? – zapytałem zdyszany.
– Żartujesz sobie? Idziemy dopiero jakieś dziesięć minut!