moje największe skarby..

𝙥 𝙧 𝙯 𝙚 𝙥 𝙧 𝙖 𝙨 𝙯 𝙖 𝙢

za to wszystko tak straszliwie Was przepraszam, za moją aktywność, nieregularność, za wszystko, co moje, bo to wszystko jest tak okropnie złe.

nie zasługuję na Was, jesteście dla mnie zbyt dobrzy, a ja po prostu tracę siły. nie mam nawet ochoty mówić, jak bardzo chce teraz płakać, a nie mogę, ponieważ szpital to nie miejsce na płacz, a siłę. nie musicie mi wybaczać, nie musicie robić czegokolwiek, chciałabym po prostu zobaczyć, że jeszcze tu jesteście, bo dalej mam nikłą nadzieję na ożycie tutaj, za tydzień, miesiąc, czy ich kilka.

błąd.