– No chyba nie – burknęła Janka. Podeszła do stojącego przy znajomych Kacpra i zerwała swoją czapkę ze złotej burzy męskich loków. – Mówiłam, że masz jej nie brać!
Chłopak szybko odpowiedział krótkim ,,Tak, tak” i podniósł Jankę. Szatynka pisnęła. Mocno złapała się ramionami chłopaka i kazała się puścić. On tylko roześmiał się. Ich znajomi patrzyli na dwójkę z lekkimi uśmiechami. Oni już wiedzieli, co czeka biedną Jankę.
Jasna skóra zetknęła się niedelikatnie z zimną wodą. Dziewczyna pierwsze co, to wstała, wyszła z jeziora i ściągnęła przemoczoną bluzkę. Przemoczony materiał dotykający skóry, nie był przyjemny.
Jednak Janka to zawistna istotka. Wspięła się na molo i zdecydowanym ruchem pchnęła blondyna. Uderzenie ciała o taflę wody wzburzyło ją, kilka kropel, które spowodowało pluśnięcie, padło na ubrania pozostałych ludzi.
– Zawsze kochałem tę twoją delikatność! – krzyknął Kacper i przetarł dłonią mokrą buzię.