,,365 dni mojego uśmiechu”
.Dzień pierwszy.
Szmer długopisu sunącego po papierze w linie. Aleksander zagryzający swoje wargi. Ciche stęknięcia i zduszone powarkiwania. ,,Mój uśmiech jest piękny, ponieważ” nakreślone krzywym i niestarannym pismem. Sapnięcie i pociągnięcie się chłopaka za kręcone włosy.
Aleksander wściekle zamazał nieskończone zdanie, a następnie zakrył dłońmi twarz. Krzyknął. Zaczął płakać.
Mijające minuty. Spokojniejszy oddech.
Blondyn złapał długopis i ponownie przystawił go do kartki. ,,Mój uśmiech jest piękny, ponieważ”. Prychnął pod nosem i pokręcił głową niedowierzająco.
Skreślił napis.
Wyrwał kartkę.
Zagniótł w kulkę.
Cisnął w stronę śmietnika.
Nie trafił.
Złapał korektor w płynie ze swojego piórnika. Zaczął kreślić nim pięknie wyglądające litery. Korektorem można się postarać, przecież to rzecz co najmniej oczywista! Mistrzowie kaligrafii zazdrościli by mu pięknego pisma. Pod warunkiem, że by je komuś pokazał.
I w ciągu kilku minut spisał na papierze zdanie lśniące białym kolorem.
,,Mój uśmiech jest cyniczny.”.
…
Aaa! Zapomniałam! Na miniaturki trzeba jeszcze trochę poczekać ;3;