Napisałabym coś o tętniącym życiem grabarzu.

Krzywy chodnik, mimo że szpetny, pełen był ludzi. Może to za sprawą pięknej, słonecznej pogody? A może wina godziny, w której większość pracowników kończyło swoją zmianę.
Krzyknęła, zwracając tym uwagę kilku przechodniów. Jakaś pani uniosła wzrok znad telefonu, prychając krótko z pogardą,by następnie wrócić do swojej sprawy. Wystraszona przed chwilą Kaja odwróciła się, uderzając stojącą za nią osobę swoją czarną torebką.
Wysoka, wyjątkowo szczupła, postać odsunęła się trochę do tyłu. Nie był to skuteczny unik. Ciężka torba uderzyła w ramię, które nieokryte było przez krótki rękawek granatowej koszulki.
– Już, już! – Zaśmiał się chłopak, unosząc dłonie, jak gdyby poddając się.
Kaja spoglądała niepewnie, zaciskając na ciemnym materiale swoje zgrabne dłonie. Była gotowa do ponownego uderzenia. Jednak kojarzyła głos oprawcy…
Chłopak sięgnął do swojej głowy, która okryta była maską w kształcie koziego łba. Zdjął nakrycie i przeczesał palcami ciemne włosy. Dziewczyna odetchnęła z ulgą.
– Jeny… wystraszyłeś mnie. – Spojrzała na wysokiego z wyrzutem.
– Wybacz, chciałem zobaczyć twoją reakcję – zaczął tłumaczyć, a na jego twarzy wykwitł głupawy uśmiech wraz z rumieńcami – Masz krzepę.
Dziewczyna prychnęła, aby zamaskować krótki śmiech. Kozia maska wylądowała pod pachą chłopaka, który to ramieniem objął Kaję. Odwrócił głowę w stronę przeciwną do przyjaciółki i radośnie, jednak nie pokazując prawdziwej skali swojego entuzjazmu, wypalił:
– To jak? Kino?