– Te, Jula, dlaczego po prostu do niej nie napiszesz? – zapytała Olka, zaglądając przyjaciółce przez ramię. Ta od kilku minut wpatrywała się w telefon, a dokładniej w zieloną kropeczkę, która mówiła, że drobne zauroczenie Julki jest aktywne.
– No bo! – jęknęła dziewczyna. Westchnęła głośno, wydając przy tym niby jęk pełen bezsilności i poczucia niezrozumienia. Wyprostowała się i z wyrzutem w oczach skierowała swoją twarz w stronę Oli. – Ja jej nie znam! Znaczy! No, wiesz! Kojarzymy się, bo Kacper ją zna i tylko się witamy! A tak, to jesteśmy obce!
– E tam! Marudzisz! – Olka machnęła ręką. – Dawaj, wyślij jej mema!
Jula spojrzała na przyjaciółkę. Zmarszczyła brwi i zacisnęła usta.
Chwila zawahania.
– Nie wyślę mema obcej osobie – odpowiedziała poważnie. – Jak mam do niej zagadać?