Witam!
Zostałam nominowana przez @I_Hate_Myself @Twylla @Tokyo_Neko
Dziękuję! To miłe, bo świadczy o tym, że chcecie wiedzieć o mnie troszkę więcej.
Tyle, że chyba wolałabym nie odpowiadać na takie serie pytanek. Za dużo musiałabym pisać, jeszcze bym coś głupiego palnęła.
A internet nie zapomina ;___;
Chooooociaż, może memy by mnie rozsławiły :”)
No i trochę za dużo o mnie ; – ;
Ale (słowo daję!) jeśli chcecie zapytać o coś związanego z moimi opowiadaniami, to możecie śmiało dodawać u mnie wpisy c;
Komentarze też czytam! Więc drogi do komunikacji są :D
Miłego wieczoru 🌼

Jego krok był żywy i skoczny. Chodził po swoim domu, to szukając koszuli, to spodni, w które mógłby ją włożyć. Uśmiechał się i nucił piosenki całkowicie inne niż te, które akurat leciały w radiu. Jego policzki płonęły zdrowym rumieńcem, a związane w niską kitkę, czarne włosy uderzały o kark.
Niesamowicie cieszył go fakt, że gdy tylko przekroczy bramę cmentarza i przejdzie szybkim spacerkiem jakieś dwadzieścia minut znów ją ujrzy. Och! Spokojnie! Nie miał na myśli nieboszczyka, którego to przyjdzie mu dziś chować. Wolał bardziej… żyjące kobiety. A Anna była jedną z najpiękniejszych, jakie widział! To ciało, na którym tak pięknie układały się spódnice! Na którym lekkie materiały eleganckich koszul niemal tańczyły! Uważał, że miała naprawdę piękne ciało! A tych widział w swojej pracy dość… dużo.
Także, gdy tylko wyszedł z pełnego ludzi autobusu, szybkim krokiem minął mury cmentarzyska. Omijał nagrobki, kilka dat znał już na pamięć. Ileż razy on przemierzał już tę drogę! Sprężyste kroki wprawiały w ruch związane kosmyki, którymi teraz całkowicie nie przejmował się mężczyzna.
Niebo było niemal bezchmurne, Słońce rzucało przyjemnie ciepłe światło na rosnące wokół rośliny.
Wędrówka skończyła się otwarciem drzwi z rozmachem. Niemal każdy, kto żyw oczywiście, spojrzał na niego.
,,Anny jeszcze nie ma?” zapytał nieco zmarkotniały.
Ludzie pokręcili głowami przecząco, a spomiędzy jego warg wymknęło się smutne ,,Och”.

Cześć, na początku przepraszam za taką ilość mało sensownych wpisów.
Znaczy mogą wydawać się bezsensowne, jednak na swoje usprawiedliwienie powiem, że czasem po prostu muszę coś napisać. I tak staram się ograniczać :”)
To, że piszę o niczym i widzę, że to czytacie, zdaje się być dla mnie czymś w stylu rozmowy z przyjaciółką, gdy nie musisz nic mówić, bo ona rozumie. A nawet jeśli nie, to wspiera.
Jeśli chcecie to mam tu taki ogólny zarys ,,Wszyscy jesteśmy żałośni”. To nie będzie opublikowane.
,,Wszyscy jesteśmy żałośni, jednak lepiej jest się trzymać grupy. Jeśli jesteś sam, to oznacza, że reszta jest przeciwko Tobie. A przecież każdy lubi gnębić frajerów, którym nikt nie pomoże. To uszczęśliwia nawet największych lamusów.”