,,Rozbiegane spojrzenie rzucała na wszystko, nie zatrzymując go na niczym nawet na sekundę. Wszystko było inne. Gubiła się, potrącała ludzi ramionami. Przyjmowała rozeźlone spojrzenia, garbiąc się i zakrywając tarczą skulonych ramion. Szalała. Czuła, że nie wytrzyma więcej. Było jej ciężko, gardło ją piekło, chociaż nie krzyczała wiele. Niemal nie mówiła. Spragniona była wszystkiego, co znane. Lub otwarcie przyjazne. Bez pułapek i podpuch. Dlatego swoje serce prędko oddała chłopakowi, który uśmiechnął się do niej miło i przywitał ją głosem dźwięcznym. Wpadła w jego objęcia, nie wiedząc, o co się prosi.”