Biały śnieg szczypał w poliki opadając na nie. Ugniatał się z zgrzytem, gdy znajdował się na nim powóz zdobiony drogocenną kością słoniową. Co jakiś czas do ciepłego wnętrza pojazdu przebijał się trzask bata uderzanego za koniem przez zmarźniętego woźnicę. Jego zapracowane ręce były chronione ciękimi, czarnymi rękawiczkami, a łysa głowa okryta równie czarnym kapeluszem.
Kareta przejeżdżała przez las drogą zasypaną białym puchem. W oddali, gdzieś między drzewami widniały światła zapalonych w pokojach lamp. Wtem do zaczerwienionych uszu woźnicy doszedł przeszywający na wylot dżwięk wycia wilków. Mężczyzna usłyszawszy cichy rozkaz, brzmiący barziej jak pomruk, zatrzymał pojazd.
Zszedł ze swojego siedzenia na grubą warstwę śniegu. Nie musiał długo czekać na pojawienie się drapieżników. Trzy potężne okazy wilków stanęły przed nim i karocą. Usłyszał ciche skrzypnięcie drzwiczek pojazdu i zwrócił wzrok w ich stronę. Czarne drzwi zdobione bielą otworzyły się, a z wnętrza pojazdu wyszedł On.