Włosy powoli wirowały, jakby rozwiane ze pomocą pędzla. Oddech wzięłam już wcześniej, nie martwiłam się o tlen. Powoli płynęłam w dół, z zaciekawieniem przyglądając się kolorom ryb, które jakby się do mnie uśmiechały. Wciąż dążyłam do celu, jednak… Ach, piękne jaskinia, wyrzeźbiona w dziwnej skale. Podpłynęłam do niej czym prędzej, nie spodziewając się niczego, co znalazłam. Toż to skrzynia skarbów, ukryta tam, w piachu! Nie minęła chwila, a ja byłam już obok niej. Rozglądałam się dookoła siebie, rozumiejąc co właśnie się stało. Jestem na d n i e, którego tak się obawiałam. A ostrzegali przed nim, że straszne i przerażające. Przecież te wraki statków, w których czają się bogactwa? Każdy znał te historie, a przecież działy się one tutaj, na dnie morza. W dodatku żółty proch pod stopami i zimny błękit otaczającej wody. Ja osobiście wolę być na tym pięknym dnie, niż gdzieś tam, wysoko, w zbrzydłej mi już rzeczywistości.

Zamknięta.
Pośród czterech ścian.
Ach, nie, jednak nie.
Co gdybym powiedziała, że ona wcale nie jest w pomieszczeniu? W żadnym budynku, pokoju, klatce.
Jest wolna. Teoretycznie.
A jednak uwięziona.

ŁZY.
Czy warto, czy nie warto?
Ach, zawsze warto.
No, więc twoja kara to łzy, żałosny matole.
Utop w nich swe żale, potraktuj jako zwycięstwo i odpokutowanie win, więźniu swojego sumienia.