– Mamo, to boli…
– Wiem, kochanie. Wiem. – rzekła łagodnym głosem, kojącym wszystkie rany
– Mamusiu, to bardzo boli.
– Wiem, córeczko. Wiem, kochanie.
– Mamo, ja cierpię. Ja nie wytrzymuję tego.
– Wiem, kochanie, ja wiem.
– Mamo, tak mi ciężko.
– Wiem, córeczko.
– Mamo, pomóż mi, proszę.
– Wiem, kochanie, wszystko to wiem. – nadal mnie uspokajała, aksamitnym tonem
– Ale mamusiu, moje serce krwawi.
– Nie martw się, córeczko, poradzę na to. – uśmiechnęła się, wyjmując z moich pleców sztylet, a na sercu przyklejając plasterek.
– A ja wiem, mamo, że to to ty cierpisz naprawdę, słysząc wszystkie moje krzyki bólu.
Spóźnione życzenia wszystkim mamą, które przyklejają plasterki na krwawiące serca.

– Dość, rozumiesz? Dość! Ciebie, tego, życia! Zrozumiałeś mnie dobrze? Zrozumiałeś, jak bardzo pewna jestem końca tej beznadziejnej bajki, tato?
– Caroline.
– Oh, to ja! Zauważyłeś mnie, niesamowite! I jeszcze pamiętasz moje imię! Po prostu jestem w szoku, wiesz?
– Caroline, proszę, przestań.
– Co? Ględzić? Jasne, oczywiście! Przestanę, już na zawsze, tatulku! Już nie będę ględzić, już nie będę szpecić twego świata, będę spokojnie spoczywać parę metrów pod ziemią! Bo wiesz? Moje życie nie było nigdy bajką, o której mi mówiłeś, kiedy nie byłeś pijany. Nie byłam księżniczką, a ty nie byłeś królem. A nasze życia splotły się przypadkiem, bo to przypadek, że jestem twoją córką. Koniec mojej baki. Beze mnie ty otrzymasz swoje szczęśliwe zakończenie. – dokończyłam, rzucając się w przepaść, niby to królewna, skacząca z wierzy, bo książę zapomniał ją uratować. Koniec bajki, idźcie spać, dzieci. Innej dobranocki nie mam.