Hej, wracam do żywych i postanowiłam, że opowiem wam mój jakże ciekawy, dzisiejszy sen 😂 Bardzo proszę o przeczytanie, bo potrzebuję kilka rad w jego kwestii.😅
Ogólnie zainspirował mnie on do napisania fanfiction, ale najpierw chyba powinnam bardziej zagłębić się w tematy HP.
Oto on 👇

Zaraz ma zacząć się mecz Quidditcha. Tym razem wyjątkowo zawodnicy będą jeden po drugim zlatywać z trybun na boisko (nie wiem, to dla lepszego efektu miało być, czy co?).
Weszłam po schodkach na trybuny i widzę Panią Weasley przygotowującą Ginny do gry. Zdziwiona, że dziewczynka będzie grać, wdałam się z nimi w krótką rozmowę.
Jakiś czas później stałam przy barierce razem z innymi zawodnikami i szykowałam się do wylotu.
(Uwaga, teraz będzie mega dziwna sytuacja, proszę mnie nie winić, bo to dziwny sen, na który nie miałam wpływu! 😂)
Pani Weasley podeszła do mnie i stanęła po mojej prawej, lekko z tyłu, podczas gdy 4 osoba na lewo ode mnie już wyleciała z trybun.
– Dosyć nietypowe rozwiązanie z tym początkiem meczu. Zobaczysz Monika, polecisz tak fiuuuuu (WTF?XD) – Kobieta gestykulując trzepnęła moją miotłę ręką, tak, że narzędzie przeleciało za barierkę i pociągnęło mnie za sobą. Nie zdążyłam go opanować, przez co spadłam na boisko, pod trybunami Ślizgonów. Wszędzie wokół słychać było zduszone westchnięcia.
Z obolałą prawą ręką wstałam i spojrzałam na przerażoną Molly, która przykładała ręce do ust i spoglądała na mnie z góry.
Odwróciłam się na lewo i skierowałam się w stronę (UWAGA! Tu możecie być w szoku, bo mój mózg postanowił wymyślić sobie nowe, niedorzeczne postacie! 😂) bliźniaczek Weasley siedzących po turecku w kącie boiska. (XDDD Naprawdę nie mam pojęcia o co chodzi, skąd pomysł na takie postacie, ale okej, jedziemy dalej).
Podeszłam do tej, która była nieco bliżej. Miała szeroko otwarte usta i nic nie mówiła. Nachyliłam się nad nią i szepnęłam uśmiechając się do siebie:
– Macie identyczne miny jak Fred i George, gdy jesteście zszokowane.
Ominęłam je przechodząc na prawo od nich, za ich plecami. W tym momencie podeszli wspomnieni wcześniej bliźniacy. Jeden zaczął rozmawiać z dziewczyną, której przed chwilą miałam okazję szepnąć co nieco, a drugi podszedł do mnie. Zastanowiło mnie co może ode mnie chcieć, ale sama zaczęłam rozmowę.
– Zawsze głowię się, który z was to Fred, a który George.
– I co wywnioskowałaś? – Spytał zaciekawiony, wkładając ręce do kieszeni.
– Że jeden z was jest wyższy i jeden przystojniejszy. – Uśmiechnęłam się.
– I ten jeden jest przystojniejszy, bo jest wyższy, czy może tamten niższy bardziej przypadł ci do gustu? – Uśmiechnął się z lekka złowieszczo.
– A nad tym to się już muszę zastanowić, bo nie miałam z wami zbyt wiele do czynienia. Może byś mi powiedział, w czym jest sęk?
– Na George’u bardziej opinają się ubrania. Ja jestem szczuplejszy. – Wyszczerzył się.
Postanowiliśmy przejść się w trakcie naszej rozmowy by wejść na trybuny.
– Macie ten sam rozmiar? – Zdziwiłam się.
– No nieźle Monika, interesujesz się naszymi ciuchami? Chcesz znać więcej szczegółów? – Na jego twarzy ponownie pojawił się złowieszczy uśmiech.
– Ja nie… – Z lekka skrępowana sytuacją chciałam się tłumaczyć, ale zrozumiałam, że Fred specjalnie zrobił mnie w konia. – Eh, jesteś straszny Weasley. – Westchnęłam i roześmiałam się.
Gdy weszliśmy na trybuny podbiegła do nas rozemocjonowana mama bliźniaków.
– Monika, słońce, ja cię tak bardzo przepraszam, to się stało tak szybko, ja nie wiem, po prostu… Na brodę Merlina, Fred, możesz ją zabrać do Skrzydła Szpitalnego?
– Nic mi nie jest, ja… – Zaczęłam, ale chłopak postanowił mi przerwać.
– Jasne mamo, zabiorę ją do Skrzydła Szpitalnego. – Uśmiechnął się i objął mnie ramieniem, lekko potrząsając. Miał szczęście, że nie dotknął ręki, w którą się uderzyłam, bo chyba bym nie wytrzymała.
Zamierzałam się już sprzeciwić, ale uznałam jednak, że Pani Pomfrey powinna się mną zająć, a w towarzystwie Freda zapominam o bólu.
Tak więc powędrowaliśmy w stronę Hogwartu.

Leżę już w łóżku w Skrzydle Szpitalnym i domyślam się, że wyglądam jak ostatnia łamaga. Fred dostawił sobie krzesło z prawej strony łóżka i siedzi ze mną w tym zimnym pomieszczeniu, podczas gdy wszyscy świetnie się bawią na meczu.
– Naprawdę chcesz tu ze mną siedzieć? Zapewniam cię, że tam na boisku, miałbyś lepsze widoki.
– Ja tam wolę widok ładnej, bezradnej dziewczyny, niż spoconych zawodników Quidditcha.

Tak więc KONIECZNIE dajcie znać co sądzicie o moim podrasowanym z lekka śnie (😂), czy chcielibyście przeczytać fanfiction rozwijające tą historię.
Do następnego razu 😘
(Cóż za długi post, szacun jeśli przeczytaliście!)