– Hejka, muszę ci coś powiedzieć, nie uwierzysz!
– ____ to ty nie uwierzysz…
– Dzień dobry, ale co się stało, dlaczego pani ma jego telefon…
– Skarbie, on… nie żyje…
– Jak to!? – zaczęła płakać, rzuciła telefonem o podłogę, ale nadal było słychać głos jego mamy.
– Miał wypadek, szedł ze szkoły i… potrącił go jakiś szalony kierowca…
– Nie, to niemożliwe…
– Możesz przyjść do jego pokoju, zabrać co chcesz…
Bez opamiętania wybiegła z domu, lał deszcz, ona w samej piżamie i na boso biegła do oddalonego o kilka kilometrów domu swojego ukochanego. Trzymała telefon przy sercu. Kiedy dotarła do domu, wbiegła do jego pokoju. Na środku biurka stała złota ramka z ich zdjęciem zrobionym kilka tygodni wcześniej. Otworzyła szafę, wzięła białą koszulkę, którą nosił najczęściej. Przytuliła się do niej, płakała. Opadła na podłogę, zaczęła krzyczeć. Położyła się na jego łóżku, jej łzy zrobiły wielką, mokrą plamę na łóżku. Po chwili zauważyła czarne pudełko za jego łóżkiem. Wzięła je, delikatnie otworzyła. Ujrzała list, który miała dostać na jej 16 urodziny. Przeczytała go:

„Mój największy skarbie!
To już prawie rok, jak jesteśmy razem, byłaś, jesteś i będziesz moją pierwszą i jedyną dziewczyną w życiu, dlatego uszykowałem dla ciebie grę, która pomoże ci bardziej mnie poznać i ja poznam bardziej ciebie. Pamiętasz, gdzie na ciebie pierwszy raz spojrzałem, idź tam.
Kocham cię!
Twój _____”

Zobaczyła też kolejne pudełka, a w nich kolejne prezenty. Zauważyła prezent na swoje 20 urodziny. Otworzyła pudełko, ujrzała tam srebrny pierścionek z kryształkami i napisem: „Dla mojej księżniczki”. Założyła go. Od tej chwili liczyło się dla niej jedno – zagadka od jej chłopaka…

Fragment „My Black Butterfly"