Zdaje sobie sprawę, że od września nie będę już tą samą Mmartix, nie chodzi nawet o to, że idę do szkoły średniej i trzeba dojrzeć czy coś, ale przy nich nie będę już tą samą Martyną, którą znają Kapustka, Julka czy inni. Tylko co to znaczy żyć poważniej, ja nie chcę. Chce już zawsze zostać marzycielką. Zobaczę co z tego wyniknie, co zgotuje los. Jak egzaminy będą trudne to ja mówię: Nara, nara.

Ktoś chce się ktoś poznać?
Szukam znajomych
(Wiem to głupie, ale w relau mam jedną przyjaciółkę, a chciałabym mieć więcej znajomych…)

Czyli to już koniec?
Zdałam sobie sprawę, że będę go widziała już tylko ok. dobry miesiąc, a może i nawet mnie, bo możemy chorować itp.
Ale ja nie chcę, mi tak dobrze.
Już nie będę patrzeć w jego oczy?
Już nigdy nie zobaczę jego bluzy?
Już nigdy nie powie do mnie „skarbnik” lub słodko po imieniu?
Już nigdy nie pójdziemy razem na kółko?
Już nigdy nie będziemy się omijać jak jakieś debile?
Już nie powiem mu co do niego czuję?
Już nie wyślę mu walentynki?
Już nie będę go „śledziła”?
Już nie poszukam jego zdjęć w necie?
Już nie spotkam go nigdy w życiu?
Ale ja nie chcę, starałam się tak długo, chciałam znaleźć osobę z którą mogłabym się zaprzyjaźnić, a nawet więcej i on jest właśnie taka osobą. To jedna z najważniejszych dla mnie osób w życiu. On idzie do innej szkoły i ja idę do innej. Na dodatek idę do internatu…
Przecież poświęciłam dla niego wszystko. Swoje dobre imię, znajomych, naukę itd. On mnie zauważa, ale dlaczego akurat my nigdy nie możemy że sobą pogadać. Może myślimy o sobie, ale nie możemy do siebie napisać. Nie możemy się spotkać, bo nie pozwala na to nasze towarzystwo?
Będę za tobą tęsknić
Mój kochany śmieciu 💚🐢💚🐢