Mam dwie 'wspaniałe nauczycielki'. Obydwie zachowują się jakbym miał 5 lat. Pierwsza- mówi do mnie jak do przedszkolaka i nie da sobie powiedzieć, że sytuacja od września się zmieniła i nie jestem w stanie się teleportować na lekcję z nią w szkole z domu po lekcji matmy. Dziwi się, że "przecież nie zmienił Ci się plan lekcji od września, a wcześniej dawałeś jakoś radę"-yyyyyyyyyyyyy tak, dawałem radę, bo mogłem być z komputerem w szkole i mogłem być tam cały dzień, przeplatając lekcje z pomocą w bibliotece, ale moja pomoc widocznie jest "nieoceniona", bo wyznaczyliście mi jedną godzinę w bibliotece i mam się ubiegać o drugą. Super.

Druga nauczycielka za każdym razem jak coś się dzieje i nie jestem w stanie dać jej znać, że się nie połączę- zamiast skontaktować się ze mną jakkolwiek lub po prostu podjąć jakąkolwiek próbę, to leci do wychowawczyni i moich rodziców od razu. JPDL, jestem pełnoletni!

Czy szczęście potrafi być stałe? Bo to, że radość istnieje, to wiem, ale szczęście- idk