Aaaaaaaa jestem wściekła, bo właśnie przez przypadek zobaczyłam, że „Miles” zostało oznaczone do sprawdzenia.
Ja wciąż jestem w trakcie poprawiania tego. Pamiętam, że w jednym rozdziale zostawiłam nawet zdanie urwane w połowie… A w ogóle to chciałam podopisywać tam różne rzeczy i teraz nie mogę.
I ja naprawdę nigdy nie chciałam znaleźć się na Stronie Głównej, bo mam o niej swoje bardzo krytyczne zdanie (kiedyś nawet rozważałam, czy nie usuwać starych opowiadań, żeby przypadkiem nie dopadła go ta plaga, ale szkoda mi było Waszych komentarzy i uznałam, że nigdy raczej mi się to nie przytrafi). „Panny E.” nie było mi specjalnie szkoda, bo to obiektywnie nie jest moim najlepszym tekstem i zostało napisane jedynie w celach rozrywkowych, ale myśl, że moje „wychuchane opowiadanko” miałoby tam trafić mnie mierzi. Chodzi mi o to, że w mojej opinii Strona Główna nie jest wyznacznikiem dobrej pracy, a być może nawet przeciwnie. Mam wrażenie, że dostają się tam opowiadania, które nie są wartościowe, tylko po prostu „sprzedają się”.
A ja chyba nie chcę, żeby moje teksty „sprzedawały się”.
Uwielbiam te kilka osób, które czytają tą moją marną pisaninę i pod każdym rozdziałem zostawiają komentarz i nie zamieniłabym ich na żadną liczbę polubień czy obserwatorów, którzy zdobędą się najwyżej na: „kiedy next?” (nie mówię, że wszyscy są tacy, ale chyba zgodzimy się, że takich delikwentów tutaj nie brakuje).
Mam nadzieję, że może jednak „Miles” zostanie odrzucone i nadal będzie mogło spokojnie leżeć sobie w odmętach Poczekalni. Najchętniej bym to odkręciła, ale nie mam pojęcia, jak to się robi ani czy w ogóle się da, więc pozostaje mi tylko się łudzić i modlić się, żeby Obrazu nie spotkało to samo.
Nie chcę swoimi słowami nikogo urazić, bo wiem, że dla niektórych to, co ja odbieram jako katastrofę, jest spełnieniem marzeń – to po prostu nie moje marzenie.
Prawdopodobnie ten wpis jest z lekka przesadzony, bo przyznam się, że piszę w emocjach (i zapewne nie powinnam tego robić), więc proszę bardzo nie gniewajcie się na mnie, jeśli komuś zrobiłam teraz przykrość – z góry przepraszam. Na swoje usprawiedliwienie powiem tylko, że nie miałam żadnych złych intencji.
Darujcie mi również wyrzucanie tutaj tych wszystkich moich żalów, ale musiałam dać upust swojej złości,
milszego wieczoru niż mój ☽

Ponieważ bardzo lubię zawracać innym głowę swoimi głupiutkimi pytaniami…

1) Pytanie dla badań i rozeznania
Czy taka narracja, jaka była w „pannie Earnshaw”, według Was się sprawdziła? To znaczy, czy nieznajomość płci bohatera-narratora dostarcza większej przyjemności z rozwiązywania zagadki, pozwala bardziej się z nim utożsamić, itd. czy nie ma różnicy i najlepszym elementem jest po prostu rozwikłanie tajemnicy?

2) Pytanie czysto teoretyczne i niezobowiązujące
Czy gdyby pojawiło się coś podobnego do „p. Earnshaw”, to byłoby już za dużo tego samego? Chciałabym wiedzieć, bo obraz znowu jakoś średnio mi idzie (kapryśne to opowiadanko) i z wolnym czasem ostatnio u mnie nie najlepiej, a nie uśmiecha mi się znowu zostawić Was bez niczego na 2 miesiące

3) Pytanie z czystej ciekawości
Ostatnio tak sobie myślałam nad pewną fabułą i zorientowałam się, że po raz pierwszy nie znam zakończenia (a bardziej mam 3 możliwe). Gdy zaczynam pracować nad jakimś opowiadaniem, zawsze praktycznie w pierwszej kolejności ustalam, jak ma się ono skończyć i w ogóle nie potrafię sobie wyobrazić, jak można coś pisać, nie wiedząc jak to się zamknie. Jakby wiem, że niektórzy tak robią, ale ciekawi mnie, jak to wtedy działa. Skoro każde (prawie) wydarzenie powinno prowadzić naszą historię w określonym kierunku – powiedzmy: Postać X musi przeżyć wypadek samochodowy, żeby dowiedzieć się, że jest nieśmiertelnym super bohaterem, żeby później mogła uratować świat, to jak da się prowadzić fabułę, nie mając pojęcia dokąd właściwie ona zmierza?
Czy któraś z piszących osób (bo wiem, że takie tu są) robi to właśnie w taki sposób, że pisze, nie wiedząc, jak ostatecznie potoczą się losy bohaterów i jest w stanie mi wytłumaczyć, jak to działa? Bo odkąd zaczęłam się nad tym zastanawiać, ta kwestia nie daje mi spokoju