prawdopodobnie na koniec miesiąca dostanę laptopa, trzymajcie kciuki!

Jak go dostanę to zaleję was quizami i informacjami, więc zostańcie jeszcze trochę na moim profilu ^^

Witajcie!

Wiem, wiem. Nie dodałam nic od początku roku, jestem zła.
Nie wiem czemu zaraz się z wami czymś podzielę, ale stwierdziłam, że tak trzeba. W końcu odegraliście jakaś rolę w moim życiu.
Życiu po życiu hehe *czarny sucharek*

Ale wracając, ostatnio nie jest ze mną najlepiej. Dzisiaj pierwszy raz popłakałam się w szkole. To wszystko mnie przytłacza. I nie, nie jestem jakąś dziewczynką z problemami, którą rzucił chłopak, a ona chce skoczyć z okna.
Nie.
Moja historia zaczęła się już dawno, w dzień moich narodzin, kiedy praktycznie umarłam.
Tak, teraz nie powinno mnie tu być. A przez kogo? Przez lekarzy. Ale teraz nie o tym. Tego dnia, zniszczyłam marzenie rodziców o drugim dziecku. Marzyli o tym, a przez tych… ech. Po prostu zrujnowałam ich marzenie.
Miesiąc potem zmarła osoba, którą myślę, że kochałabym najbardziej na świecie. Nie radzę sobie z tym, że babcia widziała mnie tylko miesiąc, a ja nawet nie jestem wstanie sobie przypomnieć niczego z nią związanego.
Moje życie przeplata się między obwinianiem się, a kłótniami z rodzicami. Powiem tak, lekko nie mam. I znowu powiem nie. Nie jestem tą dziewczynką, która „nienawidzi rodziców bo kazali jej wrócić przed 20”. Za długo by opowiadać, ale lekko mi nie jest.
W szkole nie potrafię siebie poradzić. Wiecie ile z niej wyszło samobójców? Po prostu jest w niej źle, bardzo.
Jutro będę musiała bronić się przed upośledzoną nauczycielką, która obwinia mnie za coś, czego nie zrobiłam oraz oczernia mnie przed wszystkimi. Pewnie tylko dla tego, że nie chwalę codziennie jej bluzki albo coś :).
Ale odbiegam od tematu. Dzisiaj było mi bardzo źle, a zazwyczaj w szkole próbuję nad sobą panować, ponieważ wszystkie emocje „uwalniam” w nocy (bezsenność, pozdrawiam).
Podczas jednej z tych nocy, kiedy nie mogłam spać przez kilka godzin, miałam złe myśli. Powinniście wiedzieć jakie. Najgorsze, że to nawet nie myśli. Po prostu nie mogłam znaleźć naboju.
Tak, ta „silna” Mer chciała to zrobić!
Było mi dzisiaj tak źle, że aż popłakałam się na lekcji, kiedy czytaliśmy „Buszujący w zbożu”. Musiałam wyjść z klasy, a tylko moja bliska koleżanka zauważyła, że coś jest nie tak (to ta, która rok temu wylądowała w szpitalu, po próbie samobójczej.)
Zostałam zmuszona, żeby jej się zwierzyć (czego często nie robię, dzisiaj to wyjątek). Skończyło się na tym, że zaprowadziła mnie do pani pedagog, żebym nie zrobiła żadnego głupstwa. W czasie chemii, odpowiedziałam p. Pedagog o swojej traumie dotyczącej pogrzebu. To było złe.
Chciałam dodać o tym, jak źle się czuję, jak bardzo nie widzę sensu w egzystencji ludzkiej, albo jak bardzo nienawidzę ludzi, których znam i ogólni wszystkiego co mnie męczy, co mnie boli.

Pisząc to, zdaję sobie sprawę jak to głupio brzmi i jak głupia jest sytuacja.
Nie chcę wyjść na jakąś głupiutką dziewczynkę, ale…
Sama nie wiem czemu to piszę, pewnie po części, żeby zrzucić z siebie to brzemię, ale nie wiem.
Jedyne co dzisiaj osiągnęłam to to, że przepłakałam cały dzień, zostałam oskarżona bezpodstawnie o zniszczenie mienia szkoły i podejrzewanie depresji przez Panią pedagog.

Mam nadzieję, że zrozumiecie czemu nic nie dodaję.