Niby jestem głupia i tak dalej… Ale.Ale zawsze śmieje się wewnątrznie, gdy wiem, że ktoś kłamie, czy zmyśla. Niby ludzie są skomplikowani, może tak, nie dla mnie. Najłatwiej rozgryść tych, którzy są najbardziej pewni tego, że im wierzę. Zabawne. I chociaż, kiedy wiem, nie mówię tego, że kłamią. Zwykle zachowuje to dla siebie. Tak jakoś… nie pojmuje tych wszystkich. Czy nie łatwiej mówić prawdę? Od razu? Czy nie można opowiedzieć historii bez ubarwienia jej? Nie wiem, naprawdę. Po co, skoro i tak znam prawdę.Jestem głodna.