W 2021 roku PKB Boholu wynosiło około 3,1 mld dol.
(co stanowiło mniej niż 1% PKB Filipin), co w przeliczeniu na
1 m ieszkańca daje zaledwie 2250 dol.
Niskie dochody są pochodną charakteru gospodarki zdominowanej przez rolnictwo i rybołówstwo. Gospodarstwa
rolne są mate, przeciętne ma zaledwie 0,6 ha powierzchni,
ale w przeciwieństwie do innych wysp, gdzie są plantacje np.
trzciny cukrowej, są własnością rolników, a nie wielkich latyfundystów. Rolnictwo jest mało wydajne, co po części związane jest z jakością gleb. Nie ma tu żyznych, jak na innych
wyspach, gleb wulkanicznych, większość gleb wytworzona jest
na glinach i mułach, ich warstwa jest cienka, na wzniesieniach
i wzgórzach narażona na erozję wodną.
Słabo rozwinięty jest przemysł; ogranicza się do wstępnej
obróbki płodów rolnych i produkcji mebli. Jego rozwój hamuje
dostęp do energii elektrycznej. Wyspa nie dysponuje żadnymi
surowcami energetycznymi poza niewielkimi zasobami energii
wodnej. Rzeki są tu krótkie (najdłuższa Inabanga ma zaledwie 25 km długości) mają duży spadek, ale ich potencjał
jest niewielki. Niosą zbyt mało wody, poza tym ich stan się
zmienia wraz z wielkością opadów. Istnieją dwie niewielkie
elektrownie wodne o łącznej mocy 7,2 MW, obie na rzece
Loboc. Zaspokajają one zaledwie 11% zapotrzebowania.
Wyspa jest zdana na energię przysyłaną z elektrowni geotermalnej z sąsiedniej wyspy Leyte. Ale to źródło w ostatnich
latach wielokrotnie zawodziło. Za każdym razem, gdy zdarzyło
się trzęsienie ziemi, albo środkowe Filipiny nawiedzał tajfun,
Bohol pozbawiany był prądu na kilka dni, czasami i miesiąc.
To destabilizuje gospodarkę.