Więc w owym wpisie dostałam tak zwanego ,,bólu d***", więc jeśli nie chcesz czytać to nie czytaj.

Mam pytanie. Czy według was szkoła jest jedynym sensem życia dziecka? Bez kitu jak mnie niesamowicie wkurza jak się mnie ktoś pyta ,,Co tam w szkole?". Jakby jeszcze rozumiem jeśli ktoś mnie spyta ,,Jak ci minął dzień?" albo,,Co u ciebie?", ale zawsze jak gadam z dorosłymi to oni zawsze pytają o szkołę. W sensie…nie można ze mną pogadać o niczym innym? Tylko o tym jakie mam oceny. I to dosłownie ZAWSZE jak już rozpoczyna się ten temat szkoły to zawsze musi być pytanie o to czy się dobrze uczę. Naprawdę można mnie zapytać o tyle rzeczy (nie na wszystkie odpowiem), a dorosli zawsze o te oceny. Jakby ja nie chcę wyjść na takiego dzieciaka co wiecznie narzeka ,,Boze jaka ta szkoła jest gupia". Po prostu nie dla wszystkich wspominanie przy każdej rozmowie o ocenach i szkole jest przyjemne. I nie wszyscy chcą bez przerwy o tym myśleć. Jakby chodzę tam 5 dni w tygodniu po 8 godzin i tyle mi wystarczy. Moje oceny nie są czymś co wszystkich powinno obchodzić. I znowu to nie jest tak, ze np. Babcia mnie zapytała czy sie dobrze uczę, tylko kazdy dorosły człowiek z którym rozmawiam musi o to pytać. Nie ma lepszych tematów do rozmów? Nie można się mnie spytać o pasje, o kolegów czy o co kolwiek tylko o oceny? Jakby mam 14 lat i zawsze jak poznaje dorosłego to pierwsze co mnie pytają to imię, wiek i szkoła (oceny). I jeszcze jak rylko zacznę trochę narzekać na to, że z 6 na 7 klase jest strasznie duży przeskok w nauce to zawsze słyszę ,,No tak,ale wszyscy inni jakos to przeżyli, więc ty też dasz radę". Bardzo dziękuję za takie słowa zmotywowaly mnie bardziej. Czy tylko ja tak mam?