Martha i Karoo napisały, że KOŃCOWA (?????) część jest super i cóż, ja też tak uważam. Ale poza całym tym szczęściem, który mi towarzyszy z powodu happy endu czyję ból.
Niewyobrażalny ból.
A teraz pozwól, że przypomnę Ci Twoje własne słowa, by przytoczyć moje myśli.
,,Najprawdopodobniej.
Cholerne najprawdopodobniej.”
,,Przeżywam cały ten ból i niepewność jeszcze raz.
Od nowa i od nowa.
Każdego pieprzonego dnia. Czekam.
Bo przecież tylko to mi pozostało. ” (Tutaj ryczałam jak bóbr!)
,,Ale zamiast tego przeklinam go.
Bo to boli. Tak cholernie boli.” – Mnie też bolało. Tak strasznie bolało… ?
,,Dlatego wolałbym, choć wiem jakie to egoistyczne, ale wolałbym aby była nieprzytomna.” – Ja też (wtedy) tak myślałam.
,, Bo może ten młody facet, który siedzi obok mnie był dla mnie kimś bliskim? Jeśli tak, musi też ogromnie cierpieć… Boję się, że moja niepamięć powoduje jego cierpienie.” – Nie no co ty?! ON?! Miałby cierpieć?! Żartujesz, przecież nie ma ku temu najmniejszego powodu! (Nie mogę się powstrzymać od sarkazmu, sorry.)
,,Meghan jest jedynym sensem mojego istnienia. ” – Najpiękniejsze zdanie w całym moim życiu.
No więc to tyle z Twoich słów. Teraz wiesz o co mi chodzi, i rozumiesz jak cholernie mnie boli serducho! Mimo szczęśliwego zakończenia.