leczenie się w terapii to jakby po wielu latach panicznego błądzenia po ciemnym labiryncie w lęku i niepewności nie wiedząc co czyha za rogiem bez żadnej prawdziwej ostoi czy punktu zaczepienia ktoś dał ci świeczkę dzięki której w końcu możesz widzieć co jest przed tobą i nadal przemierzasz labirynt odkrywając go na nowo i powoli wszystkie prawa jakimi się on rządzi i wszystko co się w nim stało zaczyna nabierać sensu i po jakimś czasie znasz każdy najmniejszy kącik labiryntu jak własną kieszeń i dekorujesz te kąciki wiszącymi lampkami i poduszkami rozkładasz koce i sadzisz kwiaty i pewnego dnia niepostrzeżenie z niebezpiecznego labiryntu staje się on twoim domem, najpiękniejszym, najukochańszym i najbezpieczniejszym miejscem na świecie