Kazimierz Przerwa-Tetmajer to jeden z czołowych przedstawicieli Młodej Polski, a jego poezja charakteryzuje się pesymizmem, dekadentyzmem i fascynacją filozofią Schopenhauera. W jego twórczości dominują nastroje beznadziei, zwątpienia w sens życia i wartości oraz ucieczka do rzeczywistości, często w śmierć lub nirwanę. Tetmajer wyrażał typowe dla epoki przełomu wieków poczucie pustki egzystencjalnej, bezsilności wobec życia i kryzysu światopoglądowego. Tatry i góralska kultura także stanowią ważny element jego poezji, często pojawiając się w kontekście melancholii i przemijania. Poezja Tetmajera odegrała istotną rolę w kształtowaniu świadomości młodego pokolenia Polaków na przełomie XIX i XX wieku. Jego twórczość była wyrazem kryzysu światopoglądowego i emocjonalnego, który towarzyszył epoce Młodej Polski.