No więc… cóż.
Jestem na SQ, i jakoś jeszcze tu dodaje wpisy czy odpisuję wam, ale nie ciągnie mnie tutaj tak jak dawniej. Nie chcę odchodzić z SQ i zostawiać tego co tu osiągnęłam, ale myślę, że ten czas powoli nadchodzi.
Chciałabym także wam powiedzieć o paru rzeczach, o których normalnie nie mówię, a.. no. Przydałoby się, żebyście w razie czego zrozumieli powody.
Po pierwsze, coraz bardziej mam poczucie, że jestem coraz bardziej pomijana. Nie chodzi mi tu o was, raczej o rodzinę, klasę. Moim "prezentem" na święta od dziewczyn z mojej klasy było to, że obraziły się na mnie o to, co inna dziewczyna zrobiła w szatni po wf, a ja nie zareagowałam. Nie wdaję się w szczegóły. Rodzina za to- wiem, że mnie kochają, ale rodzice cały czas latają wokół mojego brata. I teraz, po tym jak powiedziałam rodzicom o dwóch rzeczach: że lubię także dziewczyny oraz że chciałabym znowu zacząć chodzić do psychologa, rodzice zaczęli jakby to powiedzieć.. zwracać na mnie uwagę. Jak już powiedziałam, nie wdaje się w większe szczegóły.
Problem numer 2, jest taki że mam coraz bardziej niepokojące mnie sny, i coraz częściej budzę się nocy albo nie mogę zasnąć. Tata uważa to za "przejściowe", mama chyba nie ma na ten temat zdania. Jednak jest to problem ciążący na mnie, ponieważ w dzień chodzę nie wyspana, a czasami ciągnie się to tygodniami. A po 8 godzinach w szkole idź się uczyć jak ledwo oczy możesz mieć otwarte.
Kolejne problemy, mniejsze ale dające się w znaki. Brak chęci do życia, kłótnie w domu, strach przed nieznanym. Panicznie boję się stracić co mam. Boje się dorastać. Serce łamie mi się na kawałki kiedy myślę o tym, że przeszłość to przeszłość.
I pewnie niektórzy z was pomyślą, że jestem tylko atencyjnym dzieckiem, które rozpaczliwie szuka uwagi. Szczerze, i tak dziękuje za przeczytanie tego wpisu.