Nie. Wierzę.

Ja: dziewczyna z wielkimi ambicjami, dziewczyna z niesplamionym honorem, ja po prostu ja. Zwykła prawie-dwunastolatka ze zwykłymi problemami.

Ja. Jestem. Zazdrosna. O. Przyjaciela.

A co za tym idzie, zauroczyłem się. W przyjacielu. Kurde.

A dlaczego? Bo on jest zazdrosny. Bo on mi dokucza. Bo on próbuje mnie zeswatać z innym chłopakiem, chociaż i tak wolałby nie. Bo mój najlepszy przyjaciel, jego starszy kuzyn, cały czas próbuje nas do siebie zbliżyć. Wmawia mi, że on mi się podoba. I właśnie teraz doszłam do tego, że właśnie mi to wmówił.

A dokładniej. W kim? Jak to możliwe, że się zauroczyłem? Nie to nie jest miłość. To zauroczenie. Minie. Mówię tak od czterech miesięcy. A on i tak mnie wyzywa. I dzisiaj się dowiedziałam, że jestem ”brzydka” i ”gruba” właśnie od kogo? Od niego. Uważa tak, bo jest ode mnie lżejszy o 1kg. A przy moim wzroście, a jego to naprawde jestem chuda. 10cm różnicy, 1kg różnicy. I ja się pytam. Jestem gruba?

Właśnie, wzrost. Gdyby nie był takim karzełkiem, to już dawno bym zarywała. Ale wiem, chłopaki później dojrzewają od dziewczyn. Niestety. Ale mam nadzieję, jak to mój sąsiad mówi: „Zobaczysz, jak on wyskoczy za rok”. Na razie nie umiem tego sobie wyobrazić.

Ale ja nie chcę. Nie chce być zazdrosna. Nie chce być zauroczona. Nie chce.

Po prostu dam spokój, zapomnę. Będę oschła, niemiła. Co z tego, że widzę go 8 razy w tygodniu. Co z tego, że jest moim przyjacielem. Urwę kontakt, ograniczę do minimum. Treningów i szkoły.

Tak, JA wpadłam w frienzone 💔