Wiecie, jak kojące jest czytanie starych wpisów, które przez lata (co prawda z kilkoma przestojami) tu gromadziłam? Z tego względu, że jest ich tu multum, chyba nigdy nie pozwolę sobie na usunięcie tego profilu. To samo tyczy się opowiadań! Jednak to we wpisach szczególnie przebija się moja osobowość, która widać, że długo się kształtowała. I kształtuje się dalej!
Zmierzając do tego, co chciałam tu dzisiaj wtrącić. Od czasu do czasu naprawdę lubię tu wpadać i powspominać. Niekoniecznie myślę o tym, by się tu odezwać i zrelacjonować, co u mnie, bo do regularności i tak nigdy nie uda mi się powrócić – nie oszukujmy się. Życie pędzi dość intensywnie i wypadłabym fatalnie "w byciu na bieżąco".
Jednak wchodzę tutaj mimo wszystko często. Zaglądam wtedy do głowy młodszej siebie, patrzę na to, co miałam wówczas do powiedzenia – z większej lub mniejszej perspektywy czasu – i naprawdę czuję same pozytywne emocje. Od nostalgii, po takie lekko dokuczliwe wyśmiewanie samej siebie. Wiem już tyle rzeczy więcej od swojej młodszej wersji. Nawet Julia, która pisała o konkretnych sprawach cztery miesiące temu, nie spodziewałaby się jak faktycznie się one potoczą. Dzisiaj wieczorem odkopałam nawet wpis z dużo głębszymi przemyśleniami. Rozważałam w nim jakieś mankamenty w kontekście mojego nastawienia do życia. Nie będę przytaczać, który konkretnie post mam na myśli – dotyczył on, uogólniając, overthinkingu. Tak czy inaczej, byłam w ogromnym szoku, że przez cały ten czas dzielący mnie od wrzucenia tego wpisu, nie skupiałam się jakoś szczególnie na pracy nad sobą w tym konkretnym zakresie, a mimo to, zmieniłam to, co chciałam zawsze zmienić. Dosłownie przyszło to do mnie wraz z wiekiem. Inne aspekty życia zaczęły stawać się moimi priorytetami, a to co stanowiło dla mnie kiedyś utrudnienie – wyblakło? No najzwyczajniej nie jest dla mnie równie istotne.
Zmieniam moje zdanie wstępu. Czytanie wpisów jest nie o tyle kojące, co budujące. Naprawdę lubię widzieć progres. Wszyscy lubią uświadamiać siebie samych, że nie stoją w miejscu. Cieszę się, że dzięki tej stronce – choć nie miałam tego w planie – to przypadkowo znalazłam idealny sposób na taką drobną pomoc na drodze do samorozwoju.
Żeby jakkolwiek uwiecznić tu etap, na którym znajduję się teraz – bo na pewno będę chciała przyrównać się do siebie z tego okresu za kilka miesięcy:
– czytacie wpis pełnoletniej już osoby, po odbiorze prawa jazdy (zdanego za pierwszym razem), po udanej imprezie osiemnastkowej (która nie była domówką, jak zakładałam w ostatnich wpisach), po pierwszej konkretnej podróży w 2023, oraz po dość kluczowej konfrontacji z pewnym uczuciem (ja z przyszłości, będzie wiedziała, jak to zinterpretować). Pewnie nie uchwyciłam wszystkiego, a wiele kwestii zasługuje na to, by je tu zawrzeć, ale chyba powinnam sprowadzać już moje myśli do zakończenia wpisu.
Nie zależy mi, by ktoś czytał go do końca – jest on dla mnie. Jednak jeśli znalazłaby się jakaś osóbka, która zwykła odzywać się niegdyś pod moimi wpisami, to proszę Cię, napisz, co u Ciebie! 🤎