Moja głowa w połowie była już w świecie snów, choć nadal słyszałam głos ludzi wokół, trochę jak przez mgłę. Byli to koledzy moich braci i sami moi bracia, w których pokoju zaczęłam zasypiać. Byłam tak wycieńczona, że nie obchodził mnie fakt, że zasypiam na podłodze jedynie z poduszką i cienkim kocem.
Nadal słyszałam coraz cichszy głos jednego z moich braci.
-Ej ona zasnęła?-zapytał jeden z nich, ale nie byłam w stanie rozróżnić ich głosów. Nie miałam tez siły odpowiedzieć, więc milczałam.-Hej możemy jej coś na twarzy namalować albo wylać na nią wodę.
-Julek, zostaw ją.-usłyszałam głos, który chyba należał do chłopaka, z którym wcześniej dość sporo rozmawiałam.
-Macie mazak permanentny?-zapytał, a chyba reszta towarzystwa nie reagowała na to co on mówi.
-Julek, powiedziałem ci. Zostaw ją w spokoju. Jak skończymy rozgrywkę to mogę ją zanieść do pokoju.-syknął w stronę mojego brata, a coś we mnie zaczęło jakby krzyczeć. Tylko nie mam pojęcia co.
-Weź przestań, obudzimy ją wodą i sama pójdzie.-odpowiedział niewzruszony i wziął chyba do ręki butelkę, wnioskując z dźwięku, który cichym echem rozniósł się w mojej głowie.
Potem usłyszałam tylko jak ktoś wstaje z krzesła, a raczej dwie osoby. Potem znów dźwięk zgniatanej butelki.
-Dotknij ją tylko.-zagroził głosem nie znoszącym sprzeciwu i po raz kolejny stanął w mojej obronie.
-No już dobra, spokojnie.-odparł mój zrezygnowany brat, po czym usiadł na krześle z cichym trzaskiem.
-I cicho bo ją obudzicie.-dodał mój wybawca, a ja po tych słowach już totalnie odpłynęłam w krainę snów.
Obudziłam się w swoim łóżku, przykryta kocem.

//Miło było z jego strony, poczułam się jakoś tak otoczona opieką *-*

-Przecież możesz być i zachowywać się tak jak się czujesz, niezależnie czy jest ci źle czy wręcz przeciwnie. Nie musisz ukrywać złych emocji, to normalne czuć się czasem smutno czy samotno.
Zaczyna to być nienormalne, gdy czujesz to cały czas.. albo nie czujesz już niczego.
I mimo, że masz prawo się tak obnosić ze swoimi uczuciami, to jednak proszę wysłuchaj czasem zdania innego człowieka. Może w twojej głowie on nie ma racji, ale on patrzy na to z innej strony i może.. może się nie myli, tylko z tej drugiej perspektywy. Pamiętaj, nie zawsze prawda leży po jednej stronie.
I to nie wstyd prosić o pomoc. To nie wstyd mieć czasem problem.
///Story Time///
Nocowała u mnie koleżanka i moja przyjaciółka, której pomagałam akurat w problemie. Gdy już się położyłyśmy moja koleżanka zaczęła płakać, więc musiałam ją pocieszyć. Powiedziałam dokładnie to co jest na górze, wypłynęło naturalnie.
Zaczęła mi dziękować, że jestem. Zrobiło mi się bardzo miło.. nawet nie wyobrażacie sobie jak miło. Po prostu chciałam pomóc.. ❤