Szczęśliwego nowego roku!🌸

— Ja zawsze dostaje to co chce, kochanie. To tylko kwestia czasu, ale będziesz na wyłączność tylko moja. I ja już o to zadbam. — powiedział przyciszonym tonem głosu, a jego ręce umiejscowiły się na ścianie za mną, by móc mnie potem na nią popchnąć.

Jego ciepły oddech spływał powoli po moim obojczyku i mimo, że zostawiało to ślad przyjemnych dreszczy, nie mogłam mu pozwolić tak się mną bawić.
Moje ręce zaczęły powoli przesuwać się po jego klatce piersiowej. Uśmiech na jego twarzy poszerzał się z każdym moim najmniejszym ruchem, jednak przerodziło się to w minę zaskoczenia, gdy zdecydowanym ruchem pchnęłam go na łóżko. Z moim typowym uśmiechem, usiadłam okrakiem na jego udach, po czym pochyliłam się tak, by moc szeptać mu do ucha.

— Myślisz, że jesteś taki ważny? Oj nie, kochanie. Jeszcze dużo o mnie nie wiesz, bo jeśli ja czegoś nie chce to rozegram sytuacje tak by nie było to przewidziane w żadnym scenariuszu, rozumiesz? — szeptałam kusicielsko, a opuszek mojego palca wędrował powoli po jego brzuchu. Przygryzłam płatek jego ucha, przez co chłopak odchylił głowę sapiąc cicho.

Jego dłonie umiejscowiły się na mojej tali, jednak ja szybko je z siebie zabrałam, po czym podjęłam próbę wstania z chłopaka, lecz ten przytrzymał mnie chwile dłużej.

— Wiem, że mnie pragniesz. Czuje to, widzę i słyszę. Twoje ciało błaga bym był blisko w każdej sekundzie twojego życia, tylko ty po prostu nie chcesz bym wygrał tej małej wojny. — przekręcił nas tak, że teraz to on patrzył na mnie z góry. — Ale ty jeszcze nie znasz moich możliwości, dostanę cię całą tylko dla mnie. Już niedługo.

— Nie potrzebuje cię. — wydusiłam, gdy chłopak musnął wargami moją rozgrzaną do czerwoności szyje. Z tyłu głowy jednak czułam pieprzoną niepewność, a fakt tego wbijał mnie w ziemie.

— Oj oboje wiemy, że kłamiesz. Nie chcesz tego stracić. — powiedział zdeterminowany, po czym po raz kolejny musnął moją szyję.

Musiałam odchylić głowę, a z moich warg wydobył się trochę cięższy oddech niż zwykle. Chłopak podniósł głowę, posłał mi zawadiacki uśmiech, po czym wstał szybko i opuściła pomieszczenie w wielkim pośpiechu.
Co on ze mną robi?

// Nie wiem co to, nagła wena🤷‍♀️
Choć przyzam, że po takim czasie nie pisania takich typowych (zmyślonych) opowiadań, czuje się wprost bosko, gdy już wpadnie mi do głowy pomysł, który mogę opisać 🥀 zapomniałam już jak kocham to robić..

Uwaga!
Wiem, że przeczyta to może 6-7 osób, ale chce powiedzieć, że moim zdaniem ta strona troszkę umiera.. co chwile ktoś odchodzi i jest coraz mniej dobrych autorów na tej stronie..
Ja różanież rozważałam odejście, ale zwyczajnie informuje was, że po prostu będę coś wstawiać jak będę chciała i będę miała czas. Wiec jak długo nie będzie się coś pojawiać, to już wiecie dlaczego❤️